با استفاده از تکنیک‌های ساخت و ساز بازسازی متداول در بناهای تاریخی بنایی ما می‌توانیم به سطح بالایی از ایمنی لرزه ای دست پیدا کنیم، ولی این قبیل اقدامات بسیار تهاجمی بوده و نیازمند مداخله به نسبت شدید در بنای ساختمان می‌باشد و همچنین به عنوان یک پیامد بر جوهره ی تاریخی و فرهنگی بنا تاثیر می‌گذارد. در مناطق لرزه خیز در دنیا، جداساز پایه لرزه ای برای پروژه‌های خاصی به کاربرده شده است. قاعده کلی عملکر پایه این گونه سیستم بر این اساس می‌باشد که با افزایش دوره ی لرزش و میرا کردن زوج سیستم، میزان نیروهای ایجاد شده در سازه هنگام تحرکات لرزه ای به مقدار چشمگیری کاهش پیدا می‌کتد. برای این منظور، تکیه گاه های ویژه ای، که معمولا در تراز پی سازه نصب می‌گردد، استفاده می‌شود. این کار بدین منظور است که در چنین مواردی مداخلات وسیع در ساختمان محدود می‌گردد. در این مفهوم، استفاده از جداساز لرزه ای پایه در سازه‌های تاریخی بنایی به علت ایجاد مقاومت لرزه ای کاهش یافته با کاهش مقدار نیروهای لرزه ای وارد بر ساختمان، یک راه حل بی نظیر می‌باشد. پیچیدگی نصب و هزینه ی به نسبت بالای چنین دستگاه‌هایی، استفاده از آن را در بناهای میراث فرهنگی با ارزش بسیار بالا محدود کرده است.
در فاز اول تحقیق، محققین دانشکده ی معماری دانشگاه Ljubljana روش نوین محاسباتی جهت مدلسازی پاسخ سازه‌های بنایی به بارهای لرزه ای گسترش دادند. در فاز دوم روشی برای انتخاب دستگاه‌های جداساز مناسب به منظور نصب آن‌ها در بناهای فرهنگی و تاریخی، با مدنظر قرار دادن سطح آسیب لرزه ای مجاز وارد بر یک بنای تاریخی مشخص، که با همکاری مشترک مهندسین پروژه و مالک، متخصصین حفاظت و یک مدیر از سازمان میراث انتخاب می‌گردد، پیشنهاد گردید.
منبع: www.uni-lj.si
