ﮐﺎرﺑﺮد ﻣﻮاد ﻣﺮﮐﺐ در ﺑﻬﺴﺎزی ﺳﺎزه ﻫﺎی ﺑﺘﻨﯽ

اﺳﺘﻔﺎده از FRP ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﻬﺴﺎزی و ﺗﻘﻮﯾﺖ ﺳﺎزه ﻫﺎی ﺑﺘﻨﯽ در اوﺳﻂ دﻫﻪ 80 ﻣﯿﻼدی در اروﭘﺎ و ژاﭘﻦ آﻏﺎز ﺷﺪ. ﮐﺎرﺑﺮد اﯾﻦ ﻣﻮاد، ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﺎزه ﻫﺎی ﺑﺘﻨﯽ ﻣﺤﺪود ﻧﺒﻮده و در اﻧﻮاع ﺳﺎزه ﻫﺎی ﺑﻨﺎﯾﯽ، ﭼﻮﺑﯽ و ﻓﻮﻻدی ﻣﯽ ﺗﻮان از آﻧﻬﺎ ﺑﻬﺮه ﺟﺴﺖ. در اﯾﻦ ﺳﺎل ﻫﺎ، ﭘﮋوﻫﺶ ﻫﺎی زﯾﺎدی ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر اﺳﺘﻔﺎده ﺑﻬﯿﻨﻪ از اﯾﻦ ﻣﻮاد و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﮐﺎرﺑﺮد FRP در ﺳﺎزه ﻫﺎ و زﯾﺮﺳﺎﺧﺖ ﻫﺎ در ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﺤﯿﻄﯽ ﻣﺨﺘﻠﻒ اﻧﺠﺎم ﺷﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎﺣﺼﻞ آن، ﺗﺪوﯾﻦ آیین‌نامه ﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ در ﺣﻮزه ﺑﻬﺴﺎزی و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻃﺮاﺣﯽ ﺷﺪه اﺳﺖ. در ده ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ اﻧﺠﻤﻦ ﻣﻬﻨﺪﺳﯿﻦ ژاﭘﻦ (JSCE) ﭼﻨﺪ ﮔﺰارش در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻧﺤﻮه ﻃﺮاﺣﯽ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻫﺎی FRP اراﺋﻪ داده اﺳﺖ. ﺑﻪ ﻃﻮر ﻫﻤﺰﻣﺎن در اروﭘﺎ ﺳﺎزﻣﺎن ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ ﺳﺎزه ﻫﺎی ﺑﺘﻨﯽ (FIB) ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ای ﺑﺮای اﺻﻮل ﺗﻘﻮﯾﺖ و ﻃﺮاﺣﯽ ﺳﺎزه ﻫﺎی ﺑﺘﻨﯽ ﺑﺎ ﻣﺼﺎﻟﺢ FRP اراﺋﻪ داده اﺳﺖ. اﻧﺠﻤﻦ اﺳﺘﺎﻧﺪارد ﮐﺎﻧﺎدا (CSA) ﻧﯿﺰ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻫﺎی ﻣﺸﺎﺑﻬﯽ را ﺗﺪوﯾﻦ ﻧﻤﻮده اﺳﺖ. در اﯾﺎﻻت ﻣﺘﺤﺪ آﻣﺮﯾﮑﺎ اﯾﻦ وﻇﯿﻔﻪ ﺑﻪ ﻋﻬﺪه اﻧﺠﻤﻦ ﺑﺘﻦ آﻣﺮﯾﮑﺎ (ACI) واﮔﺬار ﺷﺪه ﮐﻪ ﮐﻤﯿﺘﻪ 440 ﻫﻔﺖ آیین‌نامه و دﺳﺘﻮر ﻃﺮاﺣﯽ ﺗﺪوﯾﻦ ﻧﻤﻮده اﺳﺖ. در اﯾﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ، اﺻﻮل ﮐﺎرﺑﺮد ﻣﻮاد FRP در ﻣﻘﺎوم ﺳﺎزی ﺳﺎزه ﻫﺎی ﺑﺘﻨﯽ ﺑﺮ اﺳﺎس آیین‌نامه ﻫﺎی ﺗﺪوﯾﻦ ﺷﺪه ﺗﻮﺳﻂ ACI ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ.

از ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻫﺎی FRP ﺑﺮای ﺗﻌﻤﯿﺮ ﯾﮏ ﻋﻀﻮ ﺳﺎزه ای ﺧﺴﺎرت دﯾﺪه، ﻣﻘﺎوم ﺳﺎزی ﯾﮏ ﻋﻀﻮ ﺳﺎﻟﻢ، رﻓﻊ اﺷﮑﺎﻻت اﺟﺮاﯾﯽ در ﺳﺎزه ﻫﺎی در ﺣﺎل ﺳﺎﺧﺖ و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺳﺎﺧﺖ اﻋﻀﺎی ﺳﺎزه ای ﺟﺪﯾﺪ ﻣﯽ ﺗﻮان ﺑﻬﺮه ﺟﺴﺖ. ﺑﻬﺴﺎزی ﯾﮏ ﺳﺎزه ﺑﻪ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ در آن رﻓﺘﺎر ﺳﺎزه ﺑﺮای ﺗﺤﻤﻞ ﻧﯿﺮوﻫﺎی وارد ﺑﺮ آن ﺑﻬﺒﻮد داده ﻣﯽ ﺷﻮد. اﯾﻦ ﺑﻬﺒﻮد ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﻘﻂ اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﻘﺎوﻣﺖ (ﻣﻘﺎوم ﺳﺎزی) ﻧﺒﻮده و ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺷﺎﻣﻞ اﻓﺰاﯾﺶ ﺷﮑﻞ ﭘﺬﯾﺮی، ﺟﺬب اﻧﺮژی و ﯾﺎ ﺳﺨﺘﯽ ﺳﺎزه ﺑﺎﺷﺪ.

FRP ﻫﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺼﺎﻟﺢ ﺳﻨﺘﯽ و ﻣﺮﺳﻮم در ﻣﻬﻨﺪﺳﯽ ﻋﻤﺮان دارای ﻣﺰاﯾﺎی ﺑﺴﯿﺎری ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﻣﻞ: ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺎﻻی ﻣﻘﺎوﻣﺖ و ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻪ وزن و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ دوام ﻣﻨﺎﺳﺐ آﻧﻬﺎ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻋﻮاﻣﻞ ﻣﺤﯿﻄﯽ و ﺧﻮردﮔﯽ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺰاﯾﺎ، در ﺳﺎﺧﺖ ﺳﺎزه ﻫﺎی ﺟﺪﯾﺪ ﻧﯿﺰ ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ. در واﻗﻊ، ﭘﮋوﻫﺶ ﻫﺎی ﺑﺮ روی ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ ﻋﻤﻠﮑﺮد اﯾﻦ ﻣﻮاد، در اﻋﻀﺎی ﺳﺎزه ای ﺟﺪﯾﺪ و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﻬﺴﺎزی و ﺗﻘﻮﯾﺖ اﻋﻀﺎی ﺳﺎزه ای ﻣﻮﺟﻮد، اﻧﺠﺎم ﺷﺪه اﺳﺖ. در ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ ﻣﺼﺎﻟﺢ ﺳﺎزه ای ﺳﻨﺘﯽ، ﻫﻤﭽﻮن ﺑﺘﻦ و ﻓﻮﻻد، FRP ﮐﺎﺳﺘﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﻧﯿﺰ دارد ﮐﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﻫﺰﯾﻨﻪ ی ﻧﺴﺒﺘﺎً ﺑﺎﻻ، رﻓﺘﺎر ﺗﺮد و ﺿﻌﻒ آﻧﻬﺎ در ﺑﺮاﺑﺮ آﺗﺶ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. در ﮐﺎرﺑﺮی ﻫﺎی ﺑﻬﺴﺎزی و ﺗﻘﻮﯾﺖ، ﻫﺰﯾﻨﻪ ی ﺑﺎﻻی ﻣﺼﺎﻟﺢ ﺑﺎ ﺻﺮﻓﻪ ﺟﻮﯾﯽ ﻫﺎی دﯾﮕﺮ در زﻣﺎن ﺳﺎﺧﺖ و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﮐﺎﻫﺶ ﻧﯿﺮوی اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺟﺒﺮان ﻣﯽ ﺷﻮد وﻟﯽ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ در ﻣﻮرد ﺳﺎﺧﺖ ﺳﺎزه ﻫﺎی ﺟﺪﯾﺪ اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﯿﺴﺖ.

اﺳﺘﻔﺎده از FRP در ﺳﺎﺧﺖ ﺳﺎزه ﻫﺎی ﺟﺪﯾﺪ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﮐﺎرﺑﺮی ﺑﻬﺴﺎزی ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻧﺤﻮی ﺻﻮرت ﮔﯿﺮد ﮐﻪ ﻧﻘﺎط ﺿﻌﻒ FRP ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ اﺛﺮ ﮔﺬاری را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻼﺣﻀﺎت، ﻣﯽ ﺗﻮان درﯾﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﮑﺎرﮔﯿﺮی اﯾﺪه آل FRP در ﺳﺎﺧﺖ ﺳﺎزه ﻫﺎی ﺟﺪﯾﺪ ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ ارﺿﺎء ﻣﻌﯿﺎرﻫﺎی ذﯾﻞ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ:

• ﺑﺮﺣﺴﺐ ارزﯾﺎﺑﯽ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺮای دوره ﺑﻬﺮه ﺑﺮداری، ﻣﻘﺮون ﺑﻪ ﺻﺮﻓﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
• ﺗﺎ ﺣﺪ اﻣﮑﺎن FRP در ﻣﻨﺎﻃﻘﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﺷﻮد ﮐﻪ ﺗﺤﺖ ﮐﺸﺶ ﻗﺮار ﮔﯿﺮد.
• ﻣﻘﺎوﻣﺖ در ﺑﺮاﺑﺮ آﺗﺶ، ﺑﺤﺮاﻧﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ و ﯾﺎ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﮐﺎﻓﯽ از FRP در ﺑﺮاﺑﺮ آﺗﺶ ﺑﻌﻤﻞ آﯾﺪ.

ﻣﺼﺎﻟﺢ و وﯾﮋﮔﯽ ﻫﺎی ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ و ﻣﮑﺎﻧﯿﮑﯽ:

ﭘﻠﯿﻤﺮﻫﺎی ﻣﺴﻠﺢ از اﻟﯿﺎف ﺑﺴﯿﺎر ﻧﺎزﮐﯽ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﺪهاﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﻮﺳﻂ رزﯾﻦ ﻣﺤﺼﻮر ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ. اﻟﯿﺎف دارای ﺟﻨﺲﻫﺎی ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮده و ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻗﻄﻌﺎت ﮐﻮﺗﺎه، رﺷﺘﻪﻫﺎی دراز و ﭘﺎرﭼﻪﻫﺎی ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ. رزﯾﻦ در FRP ﻫﺎ ﻧﻘﺶ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ از اﻟﯿﺎف و اﻧﺘﻘﺎل ﺗﻨﺶ ﺑﯿﻦ آﻧﻬﺎ را اﯾﻔﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ و اﻟﯿﺎف ﻧﻘﺶ ﺑﺎرﺑﺮی و ﺳﺨﺖ ﮐﻨﻨﺪﮔﯽ دارﻧﺪ. ﺷﮑﻞ 1 ﺳﺎﺧﺘﺎر ﻣﯿﮑﺮوﺳﮑﻮﭘﯽ ﻣﺼﺎﻟﺢ FRP را ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻣﯽ دﻫﺪ.

رزﯾﻦ

ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﭘﻠﯿﻤﺮﻫﺎی اﻧﻌﻄﺎف ﭘﺬﯾﺮ و ﻣﻘﺎوم ﻧﻈﯿﺮ اﭘﻮﮐﺴﯽ، واﯾﻨﻞ اﺳﺘﺮ و ﭘﻠﯽ اﺳﺘﺮ ﺑﺮای ﺳﺎﺧﺖ FRP ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ. اﯾﻦ ﻣﻮاد ﺑﺎﯾﺪ دارای ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ ﭼﺴﺒﯿﺪن ﺑﻪ ﺳﻄﺢ ﺑﺘﻦ، ﻣﻘﺎوﻣﺖ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺗﺄﺛﯿﺮات ﻣﺤﯿﻄﯽ، ﮐﺎراﯾﯽ، زﻣﺎن ﮔﯿﺮش ﻣﻨﺎﺳﺐ و ﺳﺎزﮔﺎری ﺣﺮارﺗﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻣﻮاد زﻣﯿﻨﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻏﻠﻈﺖ ﺑﻪ رزﯾﻦ ﻫﺎی اﺷﺒﺎع ﮐﻨﻨﺪه، رزﯾﻦ ﻫﺎی ﭼﺴﺒﻨﺎک و ﺧﻤﯿﺮ ﭘﺮﮐﻨﻨﺪه ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻨﺪی ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ.

اﻟﯿﺎف

اﻟﯿﺎف ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده در FRP ﻫﺎ ﻋﻤﻮﻣﺎً از ﺟﻨﺲ ﮐﺮﺑﻦ، ﺷﯿﺸﻪ و ﯾﺎ آراﻣﯿﺪ ﺑﻮده ﮐﻪ ﻣﺎده ﻣﺮﮐﺐ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه از آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺗﺮﺗﯿﺐ GFRP،CFRP و AFRP ﻧﺎﻣﮕﺬاری ﺷﺪه اﻧﺪ. اﻣﺮوزه ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ دوام، ﻣﻘﺎوﻣﺖ و ﺳﺨﺘﯽ ﺑﺎﻻی اﻟﯿﺎف ﮐﺮﺑﻨﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﮐﺎرﺑﺮد را در ﺻﻨﻌﺖ ﭘﯿﺪا ﻧﻤﻮده اﻧﺪ. اﻟﯿﺎف ﺷﯿﺸﻪ ای در ﻣﺤﯿﻂ ﻫﺎی ﺧﺸﮏ ﮐﺎراﯾﯽ ﻣﻨﺎﺳﺐ داﺷﺘﻪ و از اﻟﯿﺎف آراﻣﯿﺪی ﺑﺮای ﺟﺬب اﻧﺮژی و ﺿﺮﺑﻪ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽ ﺷﻮد. اﯾﻦ اﻟﯿﺎف ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻫﺎی ﭘﺎرﭼﻪ ﻫﺎی ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪه و ﯾﺎ ﭘﺎرﭼﻪ ﺑﺎ اﻟﯿﺎف ﮐﻮﺗﺎه در ﺟﻬﺖ ﻫﺎی ﺗﺼﺎدﻓﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﻓﺮاوان دارﻧﺪ. ﺷﮑﻞ 2 ﻧﻤﻮﻧﻪ ی رﯾﺴﻤﺎن ﻫﺎی اﻟﯿﺎﻓﯽ و اﯾﻦ دو ﻧﻮع ﭘﺎرﭼﻪ ﻫﺎی اﻟﯿﺎﻓﯽ را ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دﻫﺪ.

ﭘﻮﺷﺶ ﻫﺎی ﻣﺤﺎﻓﻆ

اﮐﺜﺮ ﭘﻠﯿﻤﺮﻫﺎی ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده در FRP ﻫﺎ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻧﺪارﻧﺪ وﻟﯽ در ﻣﻮارد ﺧﺎص ﻣﯽ ﺗﻮان ﺳﻄﺢ ﺧﺎرﺟﯽ آﻧﻬﺎ را ﺑﺮای ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی از اﺛﺮ اﺷﻌﻪ ﻓﺮاﺑﻨﻔﺶ، ﺗﻤﺎس ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﺎ آﺗﺶ، ﺿﺮﺑﻪ، ﺳﺎﯾﺶ، ﻣﻮاد ﺷﯿﻤﯿﺎﯾﯽ و ﻏﯿﺮه ﭘﻮﺷﺶ داد.

وﯾﮋﮔﯽ ﻫﺎی ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ ﻣﻮاد FRP ﺑﺴﯿﺎر ﺳﺒﮏ ﺑﻮده و ﭼﮕﺎﻟﯽ آن ﺣﺪود ﯾﮏ ﭘﻨﺠﻢ ﭼﮕﺎﻟﯽ ﻓﻮﻻد اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺧﻮد ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﺑﺮای آﺳﺎﻧﯽ ﮐﺎرﺑﺮد اﯾﻦ ﻣﻮاد در ﻣﻬﻨﺪﺳﯽ ﻋﻤﺮان ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. در ﺟﺪول 1 ﺟﺮم ﺣﺠﻤﯽ اﻧﻮاع FRP ﻫﺎ اراﺋﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺿﺮﯾﺐ اﻧﺒﺴﺎط ﺣﺮارﺗﯽ ﻣﻮاد FRP ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ راﺳﺘﺎی اﻟﯿﺎف آن دارد ﮐﻪ در ﺟﺪول 2 اﯾﻦ ﻣﻘﺎدﯾﺮ ﺑﺮای دو راﺳﺘﺎی ﻃﻮﻟﯽ و ﻋﺮﺿﯽ آورده ﺷﺪه اﺳﺖ.

اﻓﺰاﯾﺶ دﻣﺎ ﻓﺮاﺗﺮ از ﻧﻘﻄﻪ ﻧﺮﻣﯽ ﺑﺮ روی ﺿﺮﯾﺐ ﮐﺸﺴﺎﻧﯽ رزﯾﻦ اﺛﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ و ﻣﻘﺎدﯾﺮ آﻧﺮا ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺑﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﮐﺎﻫﺶ ﻣﯽ دﻫﺪ. ﻧﻘﻄﻪ ﻧﺮﻣﯽ اﮐﺜﺮ ﭘﻠﯿﻤﺮﻫﺎی ﻣﺼﺮﻓﯽ ﺑﯿﻦ 60 ﺗﺎ 80 درﺟﻪ ﺳﺎﻧﺘﯿﮕﺮاد ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. اﯾﻦ در ﺣﺎﻟﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻟﯿﺎف ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ ﺗﺤﻤﻞ دﻣﺎی ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺎﻻﺗﺮی را دارا ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. در ﻧﺘﯿﺠﻪ در ﻣﻮاردی ﮐﻪ ﭘﯿﻮﺳﺘﮕﯽ ﺑﯿﻦ FRP و ﻋﻀﻮ ﺑﺘﻨﯽ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮐﻨﻨﺪه اﺳﺖ، اﺳﺘﻔﺎده در دﻣﺎی ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﻧﻘﻄﻪ ﻧﺮﻣﯽ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻧﻤﯽ ﺷﻮد.

وﯾﮋﮔﯽ ﻫﺎی ﻣﮑﺎﻧﯿﮑﯽ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﮐﺸﺸﯽ ورق ﻫﺎی FRP در ﻫﻨﮕﺎم ﺑﺎرﮔﺬاری ﮐﺸﺸﯽ ﮐﺎﻣﻼ رﻓﺘﺎر ﮐﺸﺴﺎﻧﯽ دارﻧﺪ و ﮔﺴﯿﺨﺘﮕﯽ آﻧﻬﺎ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ اﺳﺖ. در ﺻﻮرت رﺳﻢ ﻧﻤﻮدار ﺗﻨﺶ-ﮐﺮﻧﺶ ﺑﺮای اﻟﯿﺎف ﺑﮑﺎر رﻓﺘﻪ در آﻧﻬﺎ ﺧﻄﻮط راﺳﺘﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ ﮐﻪ ﺷﯿﺐ آﻧﻬﺎ ﺿﺮﯾﺐ ﮐﺸﺴﺎﻧﯽ اﻟﯿﺎف ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﺿﺮﯾﺐ ﮐﺸﺴﺎﻧﯽ اﮐﺜﺮ اﻟﯿﺎف ﻫﺎ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ از ﻓﻮﻻد ﺑﻮده اﻣﺎ در ﭼﻨﺪ ﺳﺎل اﺧﯿﺮ اﻟﯿﺎف ﮐﺮﺑﻨﯽ ﺑﺎ ﺿﺮﯾﺐ ﮐﺸﺴﺎﻧﯽ ﺑﺰرﮔﺘﺮ از ﻓﻮﻻد ﻧﯿﺰ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﺷﺪه اﺳﺖ.

ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﺼﺎﻟﺢ FRP ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺣﺠﻤﯽ اﻟﯿﺎف در آﻧﻬﺎ دارد. از آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﮐﺸﺸﯽ اﻟﯿﺎف ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﭘﻠﯿﻤﺮ ﻫﺎ اﺳﺖ ﺑﺎ اﻓﺰاﯾﺶ درﺻﺪ اﻟﯿﺎف ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﺼﺎﻟﺢ FRP اﻓﺰاﯾﺶ ﭼﺸﻤﮕﯿﺮی ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ. ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎی آیین‌نامه ﺿﺮﯾﺐ ﮐﺸﺴﺎﻧﯽ ﻣﺼﺎﻟﺢ FRP ﺑﻪ ﺻﻮرت وﺗﺮی ﺗﻌﯿﯿﻦ ﺷﺪه و در ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﺠﺎز اﺣﺘﻤﺎل ﺷﮑﺴﺖ 0/13 درﺻﺪی ﻣﻼک ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ. از آﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ﻃﺮاﺣﯽ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻫﺎی ﺗﻘﻮﯾﺘﯽ ﺑﺎ FRP ﺑﯿﺶ از اﺟﺮا ﺿﺨﺎﻣﺖ ورق دﻗﯿﻘﺎ ﻣﺸﺨﺺ ﻧﻤﯽ ﺑﺎﺷﺪ و ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﮐﺸﺸﯽ ﺑﻪ ﻣﻘﺪار ﺿﺨﺎﻣﺖ ﻻﯾﻪ واﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ در ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻮارد ﻇﺮﻓﯿﺖ ﮐﺸﺸﯽ ﻻﯾﻪ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻧﯿﺮوﯾﯽ ﮐﺸﺸﯽ ﺑﺮ واﺣﺪ ﻋﺮض ﻣﻼک ﻣﺤﺎﺳﺒﺎت ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﯿﺮد.

ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻓﺸﺎری:

ورق ﻫﺎی FRP ﮐﻪ از ﺧﺎرج ﺑﻪ ﺳﻄﻮح ﺑﺘﻨﯽ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪه ﻣﯽ ﺷﻮد ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﯿﺮوی ﻓﺸﺎری را ﻧﺪارد. ﭘﮋوﻫﺸﮕﺮان در آزﻣﺎﯾﺶ ﻫﺎی ﻣﺘﻌﺪد ﻧﺸﺎن داده اﻧﺪ ﮐﻪ ﻇﺮﻓﯿﺖ ﻓﺸﺎری FRP ﮐﺮﺑﻨﯽ، ﺷﯿﺸﻪ ای و آراﻣﯿﺪی ﺑﻪ ﺗﺮﺗﯿﺐ در ﺣﺪود 50،80 و 20 درﺻﺪ ﻇﺮﻓﯿﺖ ﮐﺸﺸﯽ آﻧﻬﺎﺳﺖ. اﯾﻦ ﮐﺎﻫﺶ ﻇﺮﻓﯿﺖ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﮐﻤﺎﻧﺶ ﻣﻮﺿﻌﯽ اﻟﯿﺎف در داﺧﻞ FRP اﺳﺖ. ﺿﺮﯾﺐ ﮐﺸﺴﺎﻧﯽ ﻣﺼﺎﻟﺢ FRP در ﻓﺸﺎر ﺑﯿﻦ 80 ﺗﺎ 100 درﺻﺪ ﻣﺼﺎﻟﺢ در ﮐﺸﺶ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ.

رﻓﺘﺎر ﺗﺎﺑﻊ زﻣﺎن:

ﺧﺰش و ﺧﺴﺘﮕﯽ دو وﯾﮋﮔﯽ ﻣﻬﻢ ﺗﺎﺑﻊ زﻣﺎن ﻣﺼﺎﻟﺢ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ می‌بایست در ﻃﺮاﺣﯽ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ. اﻟﯿﺎف ﮐﺮﺑﻨﯽ ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺎرﻫﺎی داﺋﻤﯽ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دﻫﻨﺪ. اﻣﺎ اﻟﯿﺎف ﺷﯿﺸﻪ و آراﻣﯿﺪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﺎرﮔﺬاری ﻫﺎ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺿﻌﯿﻒ ﻋﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. در ﻣﻮرد ﺧﺴﺘﮕﯽ و ﻓﺮوﭘﺎﺷﯽ ﻧﺎﺷﯽ از آن FRP ﻫﺎی ﮐﺮﺑﻨﯽ ﻋﻤﻠﮑﺮد ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ داﺷﺘﻪ در ﺣﺎﻟﯿﮑﯽ FRP ﻫﺎی ﺷﯿﺸﻪ ای و ﮐﺮﺑﻨﯽ ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮی ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دﻫﻨﺪ. ﻻزم ﺑﻪ ذﮐﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﻠﯿﻤﺮ در FRP و رزﯾﻦ ﻫﺎی ﻣﺼﺮﻓﯽ دارای ﺧﺰش ﻣﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ و رﻓﺘﺎر ﻧﻬﺎﯾﯽ ﺳﺎزﻧﺪه ﻫﺎی ﺗﻘﻮﯾﺖ ﺷﺪه ﺑﺎ ورق ﻫﺎی FRP ﺗﺤﺖ اﺛﺮ ﺑﺎر ﻫﺎی داﺋﻢ ﺑﺴﯿﺎر ﭘﯿﭽﯿﺪه ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ.

دوام:

وﯾﮋﮔﯽ ﻫﺎی ﻣﮑﺎﻧﯿﮑﯽ ﺑﺴﯿﺎری از ﻣﻮاد FRP در ﺻﻮرت ﻣﺠﺎورت ﺑﺎ ﻋﻮاﻣﻞ ﻣﺤﯿﻄﯽ ﻧﻈﯿﺮ رﻃﻮﺑﺖ ﻣﻮاد ﺷﯿﻤﯿﺎﯾﯽ و دﻣﺎی ﺑﺎﻻ ﮐﺎﻫﺶ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ. ﻻزم ﺑﻪ ذﮐﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ اﻃﻼﻋﺎت داده ﺷﺪه ﺗﻮﺳﻂ ﺗﻮﻟﯿﺪﮐﻨﻨﺪﮔﺎن FRP در ﺷﺮاﯾﻂ آزﻣﺎﯾﺸﮕﺎﻫﯽ ﺑﻮده و وﻇﯿﻔﻪ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ اﺛﺮ ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﺤﯿﻄﯽ ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﻃﺮاح و ﻣﺸﺎور ﻃﺮح ﻣﻘﺎوم ﺳﺎزی ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. اﯾﻦ اﺛﺮ در ﻃﺮاﺣﯽ ﻫﺎ ﺑﻮﺳﯿﻠﻪ ی ﺿﺮاﯾﺐ ﮐﺎﻫﺶ ﻣﺤﯿﻄﯽ ﺑﺮ اﺳﺎس آیین‌نامه ﻫﺎ اﻋﻤﺎل ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺿﺮﯾﺐ ﮐﺸﺴﺎﻧﯽ ورق ﻫﺎی FRP ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﺴﺒﺖ ﺗﻨﺶ ﺑﻪ ﮐﺮﻧﺶ ﻋﻤﻮﻣﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﺑﻮده و ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ. در ﺻﻮرﺗﯿﮑﻪ ﻃﺮاح ﺗﺸﺨﯿﺺ دﻫﺪ ﮐﻪ ﻣﺤﯿﻂ ﻃﺮاﺣﯽ ﻣﺨﺮب ﻧﺒﻮده و ﯾﺎ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﭘﻮﺷﺶ ﻫﺎی ﻣﺤﺎﻓﻈﺘﯽ از اﺛﺮات ﻣﺨﺮب ﻣﺤﯿﻄﯽ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی ﮐﻨﺪ در ﺻﻮرت اﻧﺠﺎم آزﻣﺎﯾﺶ ﻫﺎی دوام ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺻﺮاﯾﺐ آیین‌نامه‌ای را ﺗﻌﺪﯾﻞ ﻧﻤﺎﯾﺪ. ﻧﮑﺘﻪ ﻣﻬﻢ در اﯾﻦ اﻣﺮ اﻃﻤﯿﻨﺎن از ﺑﯿﻦ ﻧﺮﻓﺘﻦ ﭘﻮﺷﺶ در ﻃﻮل ﻋﻤﺮ ﺳﺎزه و اﻧﺠﺎم آزﻣﺎﯾﺶ ﻫﺎی دوام ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ.

ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻃﺮاﺣﯽ

روش ﻃﺮاﺣﯽ ﺑﺮای ﺑﻬﺴﺎزی ﺳﺎزه ﻫﺎی ﺑﺘﻨﯽ ﺑﺎ ورق ﻫﺎی FRP ﺑﺮ ﭘﺎﯾﻪ اﺻﻮل آیین‌نامه ﻃﺮاﺣﯽ ﺳﺎزه ﻫﺎی ﺑﺘﻨﯽ 318-ACI و ﺑﺎ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ رﻓﺘﺎر ﻣﮑﺎﻧﯿﮑﯽ ﻣﻮاد ﻣﺮﮐﺐ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ورق ﻫﺎی FRP ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ای ﻃﺮاﺣﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﺿﻤﻦ ﺑﺮﻗﺮاری ﺳﺎزﮔﺎری ﮐﺮﻧﺸﯽ ﺑﺎ ﺑﺘﻦ، ﻧﯿﺮو ﻫﺎی ﮐﺸﺸﯽ را ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﺪ. اﻋﻤﺎل ﻧﯿﺮوی ﻓﺸﺎری ﺑﻪ ﻣﺼﺎﻟﺢ FRP ﻣﺸﮑﻠﯽ در ﻃﺮاﺣﯽ ﺑﻪ وﺟﻮد ﻧﻤﯽ آورد وﻟﯽ ﺑﺎﯾﺪ از ﻇﺮﻓﯿﺖ ﻓﺸﺎری آن ﻫﺎ ﺻﺮف ﻧﻈﺮ ﻧﻤﻮد. ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻃﺮاﺣﯽ ﺑﺮ اﺳﺎس اﺻﻮل ﻃﺮاﺣﯽ ﺣﺎﻟﺖ ﺣﺪی اﺳﺖ و ﺑﻄﻮر ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺳﻄﺢ اﯾﻤﻨﯽ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮﻟﯽ را ﺑﺮای ﺑﻬﺮه ﺑﺮداری و ﺣﺪ ﻧﻬﺎﯾﯽ در ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﮔﯿﺮد. ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﯾﮕﺮ ﺗﻤﺎم ﺿﺮاﯾﺐ اﻓﺰاﯾﺶ ﺑﺎر و ﮐﺎﻫﺶ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻗﺎﺑﻞ اﻋﻤﺎل اﺳﺖ ﺿﺮاﯾﺐ ﻣﺬﮐﻮر در آیین‌نامه ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ای اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪه ﺗﺎ ﺷﺎﺧﺺ ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺑﯿﺸﺘﺮ از 3/5 را ﺑﺮای ﻃﺮاﺣﯽ ﻣﺤﻘﻖ ﺳﺎزد. از آﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﺮوﭘﺎﺷﯽ ﻋﻀﻮ ﺗﻘﻮﯾﺖ ﺷﺪه ﺑﺎ FRP ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﺧﺴﺎرت، ﺧﺮاﺑﮑﺎری و ﯾﺎ دﻻﯾﻞ دﯾﮕﺮی ﺻﻮرت ﮔﯿﺮد؛ ﺑﺮای اﻃﻤﯿﻨﺎن، ﻋﻀﻮ ﺳﺎزه ای ﺗﻘﻮﯾﺖ ﺷﺪه می‌بایست ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ ﺗﺤﻤﻞ ﺑﺨﺸﯽ از ﺑﺎر ﻫﺎ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ درﺻﻮرت ﺑﺮوز ﻫﺮ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺑﺮای ورق ﻫﺎی FRP از ﻓﺮو رﯾﺨﺘﻦ ﺳﺎزه ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی ﺷﻮد.
ﺳﺎزهﻫﺎی ﺑﺘﻦ ﻣﺴﻠﺢ در ﺑﺮاﺑﺮ آﺗﺶ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﻨﺪ. زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﻋﻀﻮﻫﺎﯾﯽ ﺑﺎ ورقﻫﺎی FRP ﺗﻘﻮﯾﺖ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ، ﻧﻘﻄﻪ ﻧﺮم رزﯾﻦ ﺑﮑﺎر رﻓﺘﻪ در FRP ﺑﺴﯿﺎر ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮐﻨﻨﺪه ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد. دﻣﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ اﯾﺠﺎد ﺿﻌﻒ در ورﻗﻪ FRP ﻣﯽﺷﻮد ﺑﺴﺘﮕﯽ زﯾﺎدی ﺑﻪ ﺟﻨﺲ رزﯾﻦ ﻣﺼﺮﻓﯽ دارد و در ﺣﺎﻟﺖ ﮐﻠﯽ ﺑﯿﻦ 60 ﺗﺎ 80 درﺟﻪ ﺳﺎﻧﺘﯽ ﮔﺮاد ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. ﺻﺮف ﻧﻈﺮ از ﺿﻌﻒ ﻣﺼﺎﻟﺢ FRP در دﻣﺎﻫﺎی ﺑﺎﻻ، ﺳﺎزهﻫﺎی ﺑﺘﻨﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻣﺤﺎﻓﻆ ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﺑﺮای ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی از رﺳﯿﺪن آﺗﺶ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮاد ﺑﺎﺷﺪ. در ﺻﻮرت ﻧﯿﺎز ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﭘﻮﺷﺶﻫﺎی ﺗﺎﺧﯿﺮ دﻫﻨﺪه و ﻣﻨﺒﺴﻂ ﺷﻮﻧﺪه ﻣﯽﺗﻮان ﻣﺪت زﻣﺎن ﻣﺠﺎز ﺑﺮای ﻣﻮاﺟﻪ ﺑﺎ آﺗﺶ را اﻓﺰاﯾﺶ داد.

در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ اﺳﺘﻔﺎده از ورق ﻫﺎی FRP ﺑﺮای اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺧﻤﺸﯽ، ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺑﺮﺷﯽ و ﻣﺤﺼﻮرﺷﺪﮔﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻮﺛﺮﻧﺪ، در ﺑﺮاﺑﺮ ﭘﺪﯾﺪه ﻫﺎﯾﯽ ﻧﻈﯿﺮ ﻇﺮﻓﯿﺖ ﺑﺎرﺑﺮی ﭘﯽ، ﺑﺮش در دال ﻫﺎ و اﺗﺼﺎﻻت اﺛﺮﮔﺬاری ﺑﺴﯿﺎر ﻣﺤﺪودی دارﻧﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ در ﯾﮏ ﻃﺮح ﻣﻘﺎوم ﺳﺎزی ﺟﺎﻣﻊ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ اﻓﺰاﯾﺶ ﻇﺮﻓﯿﺖ ﺑﺎرﺑﺮی ﻋﻀﻮ ﻫﺎی ﺳﺎزه ﺑﺎ ورق ﻫﺎی FRP، می‌بایست ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از روش‌های دﯾﮕﺮ از ﺳﺎﯾﺮ ﺣﺎﻟﺖ ﻫﺎی ﺷﮑﺴﺖ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی ﺷﻮد. در ﺑﻬﺴﺎزی ﻟﺮزه ای ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﮐﺎراﯾﯽ ﺑﺎ اﯾﺠﺎد ﻣﺤﺼﻮر ﺷﺪﮔﯽ و اﻓﺰاﯾﺶ ﺷﮑﻞ ﭘﺬﯾﺮی ﺳﺘﻮن ﻫﺎ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. از آﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﺑﻬﺴﺎزی ﻟﺮزه ای ﻗﺎب ﻫﺎ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﭘﮋوﻫﺸﯽ در ﺣﺎل اﻧﺠﺎم اﺳﺖ در ﻃﺮاﺣﯽ می‌بایست ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ای اﻧﺠﺎم ﺷﻮد ﮐﻪ ﻣﻔﺼﻞ ﻫﺎی ﻣﻮﻣﺴﺎﻧﯽ در ﻣﺤﻞ اﺗﺼﺎﻻت رخ ﻧﺪﻫﻨﺪ.

اﻧﺘﺨﺎب ﻣﺼﺎﻟﺢ ﻣﻨﺎﺳﺐ

ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﺤﯿﻄﯽ در اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻮع FRP اﻫﻤﯿﺖ ﺑﺎﻻﯾﯽ دارد. وﯾﮋﮔﯽ ﻫﺎی ﻣﮑﺎﻧﯿﮑﯽ ﻣﺼﺎﻟﺢ FRP در ﺷﺮاﯾﻂ ﺗﻤﺎس ﺑﺎ ﻣﺤﯿﻂ ﻫﺎی ﻗﻠﯿﺎﯾﯽ، ﻧﻤﮏ ﻫﺎ، ﻣﻮاد ﺷﯿﻤﯿﺎﯾﯽ، ﺗﺎﺑﺶ ﻓﺮاﺑﻨﻔﺶ، دﻣﺎی ﺑﺎﻻ، رﻃﻮﺑﺖ و ﭼﺮﺧﻪ ﻫﺎی ﯾﺦ زدن ﮐﺎﻫﺶ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ. در ﻣﺤﯿﻂ ﻫﺎی ﻗﻠﯿﺎﯾﯽ ﻣﺮﻃﻮب FRP ﻫﺎی ﺷﯿﺸﻪ ای وﯾﮋﮔﯽ ﻫﺎی ﺧﻮد را ﺑﺸﺪت از دﺳﺖ ﻣﯽ دﻫﻨﺪ و در ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺤﯿﻂ ﻫﺎﯾﯽ اﺳﺘﻔﺎده از FRP ﻫﺎی ﮐﺮﺑﻨﯽ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻣﯽ ﺷﻮد. اﻧﺒﺴﺎط ﺣﺮارﺗﯽ ورق ﻫﺎی FRP ﺑﺎ ﺑﺘﻦ ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ. اﻟﯿﺎف ﮐﺮﺑﻨﯽ دارای ﺿﺮﯾﺐ اﻧﺒﺴﺎط ﺣﺮارﺗﯽ ﮐﻢ و اﻟﯿﺎف ﺷﯿﺸﻪ ای دارای ﺿﺮﯾﺒﯽ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺑﺎ ﺑﺘﻦ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. اﯾﻦ در ﺣﺎﻟﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺿﺮﯾﺐ اﻧﺒﺴﺎط ﺣﺮارﺗﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﭘﻠﯿﻤﺮ ﻫﺎ ﺣﺪود ﭘﻨﺞ ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺘﻦ اﺳﺖ. ﺗﺨﻤﯿﻦ ﺿﺮﯾﺐ اﻧﺒﺴﺎط ﺣﺮارﺗﯽ ورق FRP ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻣﺘﺪاد و ﭼﯿﺪﻣﺎن ﻻﯾﻪ ﻫﺎ ﺑﺤﺚ ﭘﯿﭽﯿﺪه ای اﺳﺖ اﻣﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دﻫﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﭘﺪﯾﺪه ﺑﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮ درﺟﻪ ﺣﺮارت در ﺑﺎزه 30 درﺟﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﺳﺎز ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد. FRP ﻫﺎی ﮐﺮﺑﻨﯽ رﺳﺎﻧﺎ ﺑﻮده در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ اﻧﻮاع ﺷﯿﺸﻪ ای و آراﻣﯿﺪی ﻋﺎﯾﻖ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻫﺪاﯾﺖ ﺟﺮﯾﺎن اﻟﮑﺘﺮﯾﮑﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻋﺎدی ﺑﻮدن ورق ﻫﺎی FRP ﮐﺮﺑﻨﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺳﺒﺐ اﯾﺠﺎد ﺧﻮردﮔﯽ ﻓﻮﻻد در ﻣﺠﺎورت ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺷﻮد. اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ در ﻃﺮاﺣﯽ و اﺟﺮا می‌بایست در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد. ﭘﮋوﻫﺶ ﻫﺎی ﭘﯿﺸﯿﻦ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دﻫﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﯾﮏ ﻻﯾﻪ ﻧﺎزک ﻣﺤﺎﻓﻆ GFRP ﻣﯽ ﺗﻮان از ﺑﺮوز ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی ﻧﻤﻮد. ﻧﻮع ﺑﺎرﮔﺬاری ﻋﺎﻣﻞ ﻣﻬﻢ دﯾﮕﺮی در اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻮع FRP اﺳﺖ. FRP ﺷﯿﺸﻪ ای و آراﻣﯿﺪی در ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺎر ﻫﺎی ﺿﺮﺑﻪ ای ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دﻫﻨﺪ. FRP ﻫﺎی ﮐﺮﺑﻨﯽ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﺴﺘﮕﯽ و ﺧﺰش ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻘﺎوم ﻫﺴﺘﻨﺪ، در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﻮاد ﻣﺮﮐﺐ ﺷﯿﺸﻪ ای ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮی را در اﯾﻦ ﻣﻮارد از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دﻫﻨﺪ. ﻣﺴﺌﻠﻪ دوام در ﻣﺤﯿﻂ ﻫﺎی ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎ ﻣﻬﻨﺪﺳﯽ ﻋﻤﺮان ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺴﯿﺎری از ﭘﮋوﻫﺶ ﻫﺎی ﺟﺎری اﺳﺖ. ﻧﺘﺎﯾﺞ آزﻣﺎﯾﺶ ﻫﺎی دوام دراز ﻣﺪت در ﻣﺤﯿﻂ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻃﺮاح ﺑﺮای ﻋﻀﻮ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﺿﺮوری ﻣﯽ داﻧﺪ می‌بایست از ﺷﺮﮐﺖ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﮐﻨﻨﺪه ﻣﺼﺎﻟﺢ در ﺧﻮاﺳﺖ ﺷﻮد. در اﻧﺘﺨﺎب ﭘﻮﺷﺶ ﻫﺎی ﻣﺤﺎﻓﻆ، ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﺤﯿﻄﯽ ﺳﺎزه می‌بایست ﻣﺪ ﻧﻈﺮ ﻗﺮار ﮔﯿﺮد. اﯾﻦ در ﺣﺎﻟﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺎزﮔﺎری ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ و ﺷﯿﻤﯿﺎﯾﯽ ﻻﯾﻪ ﻣﺤﺎﻓﻆ ﺑﺎ ورق FRP را ﻣﯽ ﺗﻮان از ﺗﻮﻟﯿﺪ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺤﺼﻮﻻﺗﯽ ﺟﻮﯾﺎ ﺷﺪ.

 

ﮐﺎرﺑﺮدﻫﺎی ﻣﻮاد ﻣﺮﮐﺐ:

ﺳﺎزه ﻫﺎ ﺑﺮ اﺛﺮ ﻋﻮاﻣﻞ ﻣﺘﻌﺪدی ﻣﺎﻧﻨﺪ اﺷﺘﺒﺎﻫﺎت ﻃﺮاﺣﯽ و ﯾﺎ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ای، ﻋﺪم اﺟﺮای ﻣﻨﺎﺳﺐ، ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺎرﺑﺮی ﺳﺎزه ﻫﺎ، آﺳﯿﺐ دﯾﺪﮔﯽ ﻧﺎﺷﯽ از اﻋﻤﺎل ﺑﺎر ﻫﺎی ﺗﺼﺎدﻓﯽ، ازﻫﻢ ﭘﺎﺷﯿﺪﮔﯽ، ﺧﻮردﮔﯽ، ﺧﺰش، آﺑﺮﻓﺘﮕﯽ و ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﺤﯿﻄﯽ اﺳﺘﺤﮑﺎم ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﻣﯽ دﻫﻨﺪ. ﺿﻤﻨﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮ آﯾﯿﻦ ﻫﺎی ﻃﺮاﺣﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺷﺮاﯾﻂ ﺑﺎرﮔﺬاری و ﺿﺮاﯾﺐ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﻣﯽ ﺷﻮد، ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ارزﯾﺎﺑﯽ و ﺑﺎزﻧﮕﺮی ﻣﺠﺪد ﻃﺮح ﺳﺎزه ﻣﯽ ﮔﺮدد ﺗﺎ در ﺻﻮرت ﻟﺰوم، ﺑﻬﺴﺎزی ﯾﺎ ﺗﻘﻮﯾﺖ ﺷﻮد. در ﺳﺎل ﻫﺎی اﺧﯿﺮ، ﮐﺎرﺑﺮد ورق ﻫﺎی FRP ﺑﺮای ﺗﻘﻮﯾﺖ ﺳﺎزه ﻫﺎی ﺑﺘﻨﯽ و ﺑﻨﺎﯾﯽ در ﻋﺮﺻﻪ ﻣﻬﻨﺪﺳﯽ ﺳﺎزه ﭘﺪﯾﺪار ﺷﺪه ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮏ ﺟﺎﻧﺸﯿﻦ ﺑﺮای روش‌های ﺳﻨﺘﯽ از ﻗﺒﯿﻞ اﺗﺼﺎل ﺻﻔﺤﺎت ﻓﻮﻻدی، اﻓﺰاﯾﺶ ﺳﻄﺢ ﻣﻘﻄﻊ ﻋﻀﻮ ﺑﺎ ﺑﺘﻦ رﯾﺰی ﻣﺠﺪد، ﺟﺎﯾﮕﺰﯾﻨﯽ اﻋﻀﺎ، ﭘﯿﺶ ﺗﻨﯿﺪﮔﯽ ﺑﯿﺮوﻧﯽ و اﯾﺠﺎد ﭘﯿﻮﺳﺘﮕﯽ؛ ﮐﻪ دارای ﮐﺎﺳﺘﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺎزدﻫﯽ ﮐﻢ، زﻣﺎن اﺟﺮای ﻃﻮﻻﻧﯽ و ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﺗﺠﻬﯿﺰات ﺧﺎص اﺳﺖ، ﻣﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ. اﻣﺮوزه روش‌های ﺑﻬﺴﺎزی ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از FRP ﺗﻮﺳﻌﻪ ی روزاﻓﺰون ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﻃﻮری ﮐﻪ ﻣﺤﺪودﯾﺖ اﺳﺘﻔﺎده و ﮐﺎرﺑﺮد آن در ﻣﻬﻨﺪﺳﯽ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن، ﺑﻪ ﻫﺰﯾﻨﻪ ی ﺑﺎﻻی اوﻟﯿﻪ و ﺿﻌﻒ در ﺑﺮاﺑﺮ آﺗﺶ آن ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺮدد. اﺳﺘﻔﺎده از FRP در زﻣﯿﻨﻪ ﺑﻬﺴﺎزی و ﺗﻌﻤﯿﺮ ﺳﺎزه ﻫﺎ، ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﺰﯾﻨﻪ ی اوﻟﯿﻪ ی ﺑﺎﻻﯾﯽ در ﺑﺮدارد، ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﮐﺎﻫﺶ زﻣﺎن اﺟﺮا و ﻋﺪم ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﻧﮕﻬﺪاری در ﺑﺮاﺑﺮ ﻋﻮاﻣﻞ ﻣﺤﯿﻄﯽ، ﺑﺎ ﺻﺮﻓﻪ ﺗﺮﯾﻦ و ﻣﻮﺛﺮ ﺗﺮﯾﻦ راه ﺑﻬﺴﺎزی ﺳﺎزه ﻫﺎی ﺑﺘﻨﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ رود. ﺑﺮﺧﯽ از کاربردهای FRP در ﺑﻬﺴﺎزی ﺳﺎزﻧﺪه ﻫﺎی ﺑﺘﻨﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرت زﯾﺮ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ:

اﻓﺰاﯾﺶ ﻇﺮﻓﯿﺖ ﺧﻤﺸﯽ

ﭘﮋوﻫﺸﮕﺮان ﺑﺴﯿﺎری در 20 ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ، اﺳﺘﻔﺎده از ورق ﻫﺎی FRP را ﺑﺮای اﻓﺰاﯾﺶ ﻇﺮﻓﯿﺖ ﺧﻤﺸﯽ ﺗﯿﺮ ﻫﺎ، دال ﻫﺎ و دﯾﻮار ﻫﺎی ﺑﺘﻨﯽ موردبررسی ﻗﺮار داده و ﻧﺘﺎﯾﺞ ﭼﺸﻢ ﮔﯿﺮی ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ. ﻧﺘﺎﯾﺞ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪه از ﭘﮋوﻫﺸﮕﺮان، اﻓﺰاﯾﺶ ﻇﺮﻓﯿﺖ ﺧﻤﺸﯽ ﺑﯿﻦ 10 ﺗﺎ 160 درﺻﺪی را ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دﻫﺪ. در ﻋﻤﻞ و ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺪودﯾﺖ ﻫﺎی آیین‌نامه‌ای ﺑﺮای ﺷﮑﻞ ﭘﺬﯾﺮی و ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی از ﺷﮑﺴﺖ ﻫﺎی ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ، اﻓﺰاﯾﺶ ﻇﺮﻓﯿﺖ ﺣﺪود 40% دﺳﺖ ﯾﺎﻓﺘﻨﯽ اﺳﺖ. اﺳﺎس اﯾﻦ روش ﺑﺮ اﻓﺰودن ورق ﻫﺎی FRP ﺑﻪ ﺳﻄﺢ ﮐﺸﺸﯽ ﻋﻀﻮ و در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺳﺎزﮔﺎری ﮐﺮﻧﺶ ﻫﺎ در ﻣﻘﻄﻊ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺷﮑﻞ بالا ﻧﺸﺎن داده ﺷﺪه اﺳﺖ. روش‌های ﻃﺮاﺣﯽ در ﺣﺎﻟﺖ ﺣﺪی در آیین‌نامه ﺗﻮﺻﯿﻪ ﺷﺪه و ﺿﺮاﯾﺐ اﻓﺰاﯾﺶ ﺑﺎر، ﮐﺎﻫﺶ ﻇﺮﻓﯿﺖ ﺑﺘﻦ و ورق FRP در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﻻزم اﺳﺖ ﮐﻪ ﺿﺮاﯾﺐ ﮐﺎﻫﺶ ﻇﺮﻓﯿﺖ FRP ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ رﻓﺘﺎر ﮐﺸﺴﺎن و ﺗﺮد اﯾﻦ ﻣﻮاد، ﺑﺎ ﺿﺮاﯾﺐ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺑﺘﻦ و ﯾﺎ ﻓﻮﻻد ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ. ﮔﻔﺘﻨﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﺴﯿﺨﺘﮕﯽ در ﻋﻀﻮ ﺗﻘﻮﯾﺖ ﺷﺪه ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎی ﻣﺘﻔﺎوﺗﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﭘﺪﯾﺪار ﺷﻮد. ﮔﺴﯿﺨﺘﮕﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﺮد ﺷﺪن ﺑﺘﻦ در ﻓﺸﺎر، ﮔﺴﯿﺨﺘﮕﯽ ورق ﻫﺎی FRP، ﺟﺪا ﺷﺪن FRP از ﺳﻄﺢ و ﺟﺪاﯾﯽ ﻻﯾﻪ ﺑﺘﻦ ﭘﻮﺷﺶ ﺑﺎﺷﺪ. ﮔﺴﯿﺨﺘﮕﯽ FRP و ﯾﺎ ﺟﺪا ﺷﺪن ورق ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ رخ ﻣﯽ دﻫﺪ و می‌بایست از آن ﭘﺮﻫﯿﺰ ﺷﻮد. ﺟﺪا ﺷﺪن ورق ﻫﺎی FRP در ﺧﻤﺶ از دو اﻧﺘﻬﺎ آﻏﺎز ﺷﺪه ﮐﻪ دﻟﯿﻞ آن را ﻣﯽ ﺗﻮان ﺗﻤﺮﮐﺰ ﺗﻨﺶ ﻫﺎی ﺑﺮﺷﯽ و اﯾﺠﺎد ﺗﻨﺶ ﻫﺎی ﻗﺎﺋﻢ ﮐﺸﺸﯽ داﻧﺴﺖ. ﺑﺮای ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی از اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺷﮑﺴﺖ ﻫﺎﯾﯽ، اﺳﺘﻔﺎده از ﻣﻬﺎرﻫﺎی ﻣﮑﺎﻧﯿﮑﯽ و دورﭘﯿﭻ ﮐﺮدن ﻋﻀﻮ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﭼﺎره ﺳﺎز ﺑﺎﺷﺪ. ﺿﺮﯾﺐ ﮐﺎﻫﺶ ﻇﺮﻓﯿﺖ، ø، از ﻣﻘﺪار 0/9 ﺑﺮای ﻣﻘﺎﻃﻊ ﺷﮑﻞ ﭘﺬﯾﺮ و 0/65 ﺑﺮای ﻣﻘﺎﻃﻊ ﺗﺮد ﻣﺘﻐﯿﯿﺮ اﺳﺖ.

اﻓﺰاﯾﺶ ﻇﺮﻓﯿﺖ ﺑﺮﺷﯽ

ﮔﺮوﻫﯽ دﯾﮕﺮ از ﭘﮋوﻫﺸﮕﺮان ﻣﺸﻐﻮل ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ روی ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ اﻓﺰاﯾﺶ ﻇﺮﻓﯿﺖ ﺑﺮﺷﯽ ﻋﻀﻮﻫﺎی ﺑﺘﻨﯽ ﺑﺎ ورق ﻫﺎی FRP

ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺗﻼش ﻫﺎی آﻧﻬﺎ ﻣﺒﻨﺎی آیین‌نامه ﻫﺎی ﻃﺮاﺣﯽ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﺮای ﺗﻘﻮﯾﺖ ﺑﺮﺷﯽ، راﺳﺘﺎی اﻟﯿﺎف ﻣﻮاد ﻣﺮﮐﺐ می‌بایست ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻋﺮﺿﯽ ﯾﺎ ﻋﻤﻮد ﺑﺮ راﺳﺘﺎی ﺗﺮک ﻫﺎی ﺑﺮﺷﯽ اﺣﺘﻤﺎﻟﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻨﻈﻮر، ورق ﻫﺎی FRP ﺑﻪ ﺳﻪ آراﯾﺶ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﺮ ﺳﻄﻮح ﺟﺎﻧﺒﯽ ﺗﯿﺮﻫﺎ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪه ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ در ﺷﮑﻞ زیر ﻧﺸﺎن داده ﺷﺪه اﺳﺖ. واﺿﺢ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻮارد، ﺗﻘﻮﯾﺖ ﺧﻤﺸﯽ و ﺑﺮﺷﯽ ﻫﻤﺰﻣﺎن اﺟﺮا ﺷﺪه ﺗﺎ ﮐﺎراﯾﯽ ﻃﺮح ﺑﻬﺴﺎزی را اﻓﺰاﯾﺶ دﻫﻨﺪ.

از آﻧﺠﺎﯾﯿ ﮑﻪ ﻧﺤﻮه آراﯾﺶ ورق ﻫﺎ ﺑﺮ رﻓﺘﺎر ﺑﺮﺷﯽ ﺗﯿﺮ ﺑﺘﻨﯽ اﺛﺮﮔﺬار اﺳﺖ، ﺿﺮﯾﺐ ﮐﺎﻫﺶ ﻇﺮﻓﯿﺖ ورق FRP، ﻣﺘﻔﺎوت در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺑﺮای ﺗﯿﺮﻫﺎ ﺑﺎ دورﭘﯿﭻ ﮐﺎﻣﻞ، اﯾﻦ ﺿﺮﯾﺐ 0.95 و ﺑﺮای دو آراﯾﺶ دﯾﮕﺮ 0.85 ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. واﺿﺢ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻇﺮﻓﯿﺖ ﺑﺮﺷﯽ ورق ﻫﺎی FRP ﻋﻼوه ﺑﺮ وﯾﮋﮔﯽ ﻫﺎی ﻣﮑﺎﻧﯿﮑﯽ ورق FRP ﻣﺼﺮﻓﯽ، ﺑﻪ ﭼﯿﺪﻣﺎن ﻫﻨﺪﺳﯽ ورق ﻫﺎی FRP ﺑﺴﺘﮕﯽ دارد ﮐﻪ در ﺷﮑﻞ 6 و راﺑﻄﻪ 5 ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﻧﻤﺎﯾﺎن اﺳﺖ. ﮐﺮﻧﺶ ﻣﻮﺛﺮ ﻧﻬﺎﯾﯽ در ورق FRP ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻧﺤﻮه آراﯾﺶ ورق FRP ﺑﺴﺘﮕﯽ دارد ﮐﻪ ﺑﺮای روش دورﭘﯿﭻ ﮐﺎﻣﻞ، 0/75 ﮐﺮﻧﺶ ﻧﻬﺎﯾﯽ و در ﻣﻮرد روش‌های دﯾﮕﺮ، ﺑﺎ ﺿﺮﯾﺐ ﮐﺎﻫﺶ ﭘﯿﻮﺳﺘﮕﯽ، ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﺗﺎﺑﻌﯽ از ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺑﺘﻦ، ﻃﻮل ﭘﯿﻮﺳﺘﮕﯽ ﻣﻮﺛﺮ و ﭼﯿﺪﻣﺎن ﻫﻨﺪﺳﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد.

اﻓﺰاﯾﺶ ﻇﺮﻓﯿﺖ ﻣﺤﻮری:

ﯾﮑﯽ از راﯾﺞ ﺗﺮﯾﻦ روش ﻫﺎ ﺑﺮای ﺑﺎﻻﺑﺮدن ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ ﺑﺎرﺑﺮی ﺳﺘﻮن ﻫﺎی ﺑﺘﻨﯽ، ﻣﺤﺼﻮر ﻧﻤﻮدن ﺳﺘﻮن ﺑﻪ وﺳﯿﻠﻪ دورﭘﯿﭻ FRP ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﭘﮋوﻫﺸﮕﺮان ﻧﺸﺎن داده اﻧﺪ ﮐﻪ دورﭘﯿﭻ ﻫﺎی FRP ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ اﯾﺠﺎد ﻣﺤﺼﻮرﺷﺪﮔﯽ ﻣﻄﻠﻮب را ﺑﺮای اﻓﺰاﯾﺶ ﻇﺮﻓﯿﺖ و ﺷﮑﻞ ﭘﺬﯾﺮی ﺳﺘﻮن ﻓﺮاﻫﻢ می‌کند. از آﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ در اﯾﻦ روش، ﻣﺤﺼﻮرﺷﺪﮔﯽ از ﺳﻄﺢ ﺑﯿﺮوﻧﯽ آﻏﺎز ﻣﯽ ﺷﻮد، ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﮐﺎراﯾﯽ را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ دورﭘﯿﭻ ﻫﺎی داﺧﻞ ﺳﺘﻮن (ﺗﻨﮓ ﻫﺎ) داراﺳﺖ. دورﭘﯿﭻ ﻣﺬﮐﻮر ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ اﻓﺰاﯾﺶ ﻇﺮﻓﯿﺖ ﺑﺮﺷﯽ را ﻧﯿﺰ داﺷﺘﻪ و در ﺻﻮرت ﻧﯿﺎز، ﺗﻘﻮﯾﺖ ﺧﻤﺸﯽ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻃﺮح اﻓﺰوده ﺷﻮد. ﺑﺘﻦ ﻣﺤﺼﻮر ﺷﺪه دارای ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻓﺸﺎری ﺑﺎﻻﺗﺮ و ﺷﮑﻞ ﭘﺬﯾﺮی ﻣﻄﻠﻮﺑﺘﺮ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ.

ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ در ﺷﮑﻞ زیر ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﯽﺷﻮد، ﮐﺮﻧﺶ و ﺗﻨﺶ ﻧﻬﺎﯾﯽ ﺑﺘﻦ ﻣﺤﺼﻮر ﺷﺪه ﯾﺎ ﺑﺘﻦ ﻣﺤﺼﻮر ﻧﺸﺪه ﺗﻔﺎوت ﻣﺤﺴﻮﺳﯽ دارد ﮐﻪ ﺑﺮای ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﻬﺎﯾﯽ ﺑﺘﻦ ﻣﺤﺼﻮر ﺷﺪه، ﺑﺮاﺳﺎس راﺑﻄﻪ زیر ﺿﺮﯾﺐ ﮐﺎﻫﺶ ﻇﺮﻓﯿﺖ، 0.95 و ﺿﺮﯾﺐ ﮐﺎرآراﯾﯽ، ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻣﻘﻄﻊ ﺑﺴﺘﮕﯽ دارد، در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ. ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺑﺘﻦ ﻣﺤﺼﻮر ﺷﺪه ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻋﻀﻮ ﻓﺸﺎری ﻧﯿﺰ واﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ. ﺑﺮای ﻣﻘﺎﻃﻊ داﯾﺮوی ﺿﺮاﯾﺐ ﮐﺎراﯾﯽ ﺑﺮاﺑﺮ واﺣﺪ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه و ﺑﺮای دﯾﮕﺮ ﻣﻘﺎﻃﻊ، ﻣﻘﺎدﯾﺮ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮی ﺑﺮاﺳﺎس آیین‌نامه اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽ ﺷﻮد. ﮐﺮﻧﺶ ﻣﻮﺛﺮ در FRP ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺼﺎﻟﺢ ﻣﺤﺼﻮر ﮐﻨﻨﺪه، ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﺿﺮﯾﺐ ﮐﺎراﯾﯽ، 0.55

اﻓﺰاﯾﺶ ﻇﺮﻓﯿﺖ درﺑﺮاﺑﺮ اﻧﻔﺠﺎر و ﺿﺮﺑﻪ:

اﻣﺮوزه ﺗﺤﻠﯿﻞ و ﻃﺮاﺣﯽ ﺳﺎزه ﻫﺎی ﺑﺎ اﻫﻤﯿﺖ ﻧﻈﯿﺮ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻫﺎی ﻧﻈﺎﻣﯽ، دوﻟﺘﯽ، ﺧﺪﻣﺎﺗﯽ و ﭘﺮ رﻓﺖ آﻣﺪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺎرﮔﺬاری اﻧﻔﺠﺎری و ﺿﺮﺑﻪ ﯾﮏ ﺿﺮورت ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ رود. ﺑﺎرﮔﺬاری اﻧﻔﺠﺎری ﺑﻪ دو ﭘﺎراﻣﺘﺮ زﻣﺎن و ﻣﮑﺎن واﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ. ﭘﮋوﻫﺶ ﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻧﺸﺎن داده اﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺼﺎﻟﺢ ﺷﮑﻞ ﭘﺬﯾﺮ ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﮐﻤﺘﺮ ﻋﻤﻠﮑﺮد ﺑﺴﯿﺎر ﺑﻬﺘﺮی در ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺎرﻫﺎی اﻧﻔﺠﺎری دارﻧﺪ. ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﻬﺴﺎزی ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻫﺎی ﺣﺴﺎس در ﺑﺮاﺑﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺎرﮔﺬارﯾﯽ، ﻣﯽ ﺗﻮان از ﭼﺴﺒﺎﻧﺪن ورق ﯾﺎ ﻧﻮارﻫﺎی FRP ﺑﺮ روی ﺳﻄﻮح دﯾﻮارﻫﺎی ﻣﺤﺎﻓﻆ اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﻮد. در اﯾﻦ روش، ﺑﺮای اﻓﺰاﯾﺶ ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ ﺟﺬب اﻧﺮژی می‌بایست از ﻣﺼﺎﻟﺤﯽ ﺑﺎ ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ ﻣﻨﺎﺳﺐ اﺳﺘﻔﺎده ﺷﻮد. اﺳﺘﻔﺎده از اﻟﯿﺎف آراﻣﯿﺪ و ﯾﺎ FRP ﻫﺎی ﺗﺮﮐﯿﺒﯽ ﻣﻔﯿﺪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد. اﯾﻦ ﺷﯿﻮه در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ در ﻣﺮاﺣﻞ ﭘﮋوﻫﺸﯽ اﺳﺖ و ﮐﺎرﺑﺮدی ﺷﺪن آن ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﺑﯿﺸﺘﺮی دارد. ﻧﺘﺎﯾﺞ ﯾﮏ ﭘﮋوﻫﺶ ﻋﺪدی ﮐﻪ اﺛﺮ ﺗﻘﻮﯾﺖ ﯾﮏ دﯾﻮار ﺑﺘﻨﯽ ﺑﺎ ورق ﻫﺎی FRP را ﻣﻮد ﺑﺮرﺳﯽ ﻗﺮار داده اﺳﺖ، ﺑﺴﯿﺎر اﻣﯿﺪوار ﮐﻨﻨﺪه ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. در اﯾﻦ ﭘﮋوﻫﺶ، ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ در ﺷﮑﻞ زیر ﻧﺸﺎن داده ﺷﺪه، ﯾﮏ دﯾﻮار ﺑﺘﻨﯽ ﻣﺴﻠﺢ ﺑﺎ ﺗﮑﯿﻪ ﮔﺎه ﻫﺎی ﻣﻔﺼﻠﯽ ﺑﻪ اﺑﻌﺎد 0/2×3×3 ﻣﺘﺮ ﺑﺎ ورق ﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ FRP ﺗﻘﻮﯾﺖ ﺷﺪه و رﻓﺘﺎر آن ﺑﺎ دﯾﻮار ﺗﻘﻮﯾﺖ ﻧﺸﺪه ﻣﻮرد ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ.
اﻧﻮاع ﻣﺨﺘﻠﻒ FRP ﻧﯿﺰ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ دارا ﺑﻮدن وﯾﮋﮔﯽ ﻫﺎی ﻣﺘﻔﺎوت ﻋﻠﯽ رﻏﻢ اﺛﺮات ﻣﻘﺎوم ﺳﺎزی از ﻧﻈﺮ ﺷﺪت و ﻣﻘﺪار ﻣﻘﺎوم ﺳﺎزی اﺧﺘﻼف ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻼﺣﻈﻪ ای ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ دارﻧﺪ. CFRP ﻫﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﮐﺎراﯾﯽ را در ﺗﻘﻮﯾﺖ دﯾﻮارﻫﺎ دارﻧﺪ، ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪن ﯾﮏ ورق 6 ﻣﯿﻠﯿﻤﺘﺮی از آن ﻣﯿﺰان ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﮑﺎن ﺑﯿﺸﯿﻨﻪ دﯾﻮار از 95 ﻣﯿﻠﯿﻤﺘﺮ ﺑﻪ 0/5 ﻣﯿﻠﯿﻤﺘﺮ ﮐﺎﻫﺶ ﯾﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ. از ﻃﺮف دﯾﮕﺮ GFRP ﻫﺎ ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ اﺛﺮﮔﺬاری را در ﺗﻘﻮﯾﺖ دﯾﻮارﻫﺎ دارﻧﺪ، ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪن ﯾﮏ ورق 9 ﻣﯿﻠﯿﻤﺘﺮی از آن ﻣﯿﺰان ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﮑﺎن ﺑﯿﺸﯿﻨﻪ دﯾﻮار ﺑﻪ ﺣﺪود 42 درﺻﺪ دﯾﻮار ﻣﺮﺟﻊ ﮐﺎﻫﺶ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ. ﺑﺮای ورق ﻫﺎی FRP ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺿﺨﺎﻣﺖ ﯾﮑﺴﺎن (ﺑﺮای ﻧﻤﻮﻧﻪ 1/5 ﻣﯿﻠﯿﻤﺘﺮ) ورق ﻫﺎی ﮐﺮﺑﻨﯽ، آراﻣﯿﺪی و ﺷﯿﺸﻪ ای ﺑﻪ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺳﺒﺐ ﮐﺎﻫﺶ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﮑﺎن ﺑﯿﺸﯿﻨه در دﯾﻮار ﺑﻪ ﻣﯿﺰان 25،63 و 7 درﺻﺪ ﻣﯽ ﮔﺮدد.

ﻣﯿﺰان ﺗﺨﺮﯾﺐ اﯾﺠﺎد ﺷﺪه در دﯾﻮارﻫﺎی ﺗﻘﻮﯾﺖ ﺷﺪه، ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﮑﺎن ﺑﺎ ﺿﺨﺎﻣﺖ ورق FRP ﻧﺼﺐ ﺷﺪه، ﻧﺴﺒﺖ ﻣﻌﮑﻮس دارد و ﺑﺎ اﻓﺰاﯾﺶ آن ﻣﯿﺰان ﺗﺨﺮﯾﺐ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺷﻬﻮدی ﮐﺎﻫﺶ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ. ﺗﺨﺮﯾﺐ ﮔﺰارش ﺷﺪه ﺑﺮای دﯾﻮارﻫﺎی ﺑﺘﻨﯽ ﺑﺮاﺑﺮ 83 درﺻﺪ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد آن را ﯾﮏ ﺗﺨﺮﯾﺐ ﮐﺎﻣﻞ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺖ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ورق FRP اﯾﻦ ﻣﯿﺰان ﺗﺨﺮﯾﺐ را ﻣﯽ ﺗﻮان ﺗﺎ ﻣﻘﺪار ﻧﺴﺒﺘﺎ اﻧﺪک 19 درﺻﺪ ﮐﺎﻫﺶ داد.

اﻓﺰاﯾﺶ ﺷﮑﻞ ﭘﺬﯾﺮی و ﻇﺮﻓﯿﺖ اﺗﺼﺎﻻت

در ﺑﺴﯿﺎری از ﺳﺎزه ﻫﺎ ﺧﺴﺎرت دﯾﺪه و ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﺑﻬﺴﺎزی دارﻧﺪ، ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ رﻓﺘﺎر اﺗﺼﺎﻻت اﻫﻤﯿﺖ ﺑﺴﺰاﯾﯽ دارد. ﺑﻬﺴﺎزی اﺗﺼﺎﻻت ﺳﺎزه ﻫﺎی ﺑﺘﻨﯽ در 20 ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺷﺎﻫﺪ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﭼﺸﻤﮕﯿﺮی ﺑﻮده اﺳﺖ. اﯾﺠﺎد ﭘﺲ ﮐﺸﯿﺪﮔﯽ ﺧﺎرﺟﯽ و اﺳﺘﻔﺎده از ﭘﻮﺷﺶ ﻫﺎی ﺑﺘﻨﯽ و ﻓﻮﻻدی ﻧﺘﺎﯾﺞ ﻣﻄﻠﻮﺑﯽ را ﺑﻪ دﺳﺖ دادﻧﺪ. ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ در ﺷﮑﻞ 9 ﻧﻤﺎﯾﺶ داده ﺷﺪه اﺳﺖ، ﯾﮑﯽ از ﭼﺎﻟﺶ ﻫﺎی اﺳﺎﺳﯽ در ﺗﻘﻮﯾﺖ اﺗﺼﺎﻻت، ﻧﺒﻮدن ﻓﻀﺎی ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺮای دﺳﺘﺮﺳﯽ ﺑﻪ اﺗﺼﺎﻻت و ﺷﮑﻞ ﻫﻨﺪﺳﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪه ی آﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ.

ورق ﻫﺎی FRP ﺑﺮاﺣﺘﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺗﻨﺶ ﻫﺎی ﻧﺎﺷﯽ از ﻟﻨﮕﺮ ﺧﻤﺸﯽ و ﻧﯿﺮوی ﺑﺮﺷﯽ را ﺗﺤﻤﻞ ﻧﻤﻮده و ﺑﺎ ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ ﺷﮑﻞ ﭘﺬﯾﺮی ﺑﺎﻻ ﺑﺼﻮرت دورﭘﯿﭻ ﺑﺮای ﻣﺤﺼﻮر ﻧﻤﻮدن ﺑﺘﻦ اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﻘﺎﻃﯽ راﻫﮕﺸﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺗﻨﻮع در آراﯾﺶ اﻟﯿﺎف و ﭼﯿﺪﻣﺎن ﻻﯾﻪ ﻫﺎ در ﮐﺎرا ﺑﻮدن روش ﻧﻘﺶ ﻣﻬﻤﯽ اﯾﻔﺎ می‌کند. در دﻫﻪ ی اﺧﯿﺮ، ﭘﮋوﻫﺸﮕﺮان ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ روی ﺗﻘﻮﯾﺖ اﺗﺼﺎﻻت ﻗﺎب ﻫﺎی ﺑﺘﻨﯽ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﻧﻮارﻫﺎی FRP را آﻏﺎز ﻧﻤﻮده اﻧﺪ. ﮔﺰارش ﻫﺎی ﻧﺘﺎﯾﺞ ﭘﮋوﻫﺶ ﻫﺎی ﻧﻈﺮی و آزﻣﺎﯾﺸﮕﺎﻫﯽ ﺣﺎﮐﯽ از اﻓﺰاﯾﺶ 60 درﺻﺪی ﻇﺮﻓﯿﺖ ﺧﻤﺸﯽ و 40 درﺻﺪی ﺷﮑﻞ ﭘﺬﯾﺮی در ﺑﺮﺧﯽ از ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻫﺎ اﺳﺖ. ﻣﻬﺎر ﻧﻤﻮدن ورق ﻫﺎ ﺑﺮای ﺑﮑﺎر ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﻬﯿﻨﻪ ی آﻧﻬﺎ و ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی از ﺟﺪا ﺷﺪن آﻧﻬﺎ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻬﻢ اﺳﺖ. ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻨﻈﻮر از ﻣﻬﺎرﻫﺎی ﻣﮑﺎﻧﯿﮑﯽ و ﯾﺎ دورﭘﯿﭻ ﻧﻤﻮدن اﻧﺘﻬﺎی ورق ﻫﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽ ﺷﻮد. از آﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﺴﺎزی اﺗﺼﺎﻻت ﺑﺎ FRP ﻫﻨﻮز در ﻫﯿﭻ آیین‌نامه‌ای وارد ﻧﺸﺪه اﻧﺪ، ﻣﻬﻨﺪﺳﯿﻦ ﺑﺮای ﺑﮑﺎر ﮔﯿﺮی اﯾﻦ روش ﺑﺎﯾﺪ دﻗﺖ ﮐﺎﻓﯽ ﻟﺤﺎظ ﻧﻤﻮده و ﺑﺪون ﻣﺸﻮرت ﺑﺎ ﻣﺘﺨﺼﺼﯿﻦ از اراﺋﻪ ﻃﺮح ﻫﺎی ﻧﺎﻣﻄﻤﺌﻦ ﺧﻮداری ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ.

ﻧﺘﯿﺠﻪ ﮔﯿﺮی

ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ وﺿﻌﯿﺖ ﻧﮕﺮان ﮐﻨﻨﺪه ﺳﺎزه ﻫﺎ و زﯾﺮ ﺳﺎﺧﺖ ﻫﺎی ﮐﺸﻮر و ﻣﺤﺪود ﺑﻮدن اﻣﮑﺎﻧﺎت، اﻗﺪام ﺑﻪ ﺑﻬﺴﺎزی ﺑﻪ ﺟﺎی ﺗﺨﺮﯾﺐ و ﺑﺎزﺳﺎزی در ﺑﺴﯿﺎری از ﻣﻮارد اﻧﺘﺨﺎب ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ ﺗﺮی اﺳﺖ. ﻣﻮاد ﻣﺮﮐﺐ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺼﺎﻟﺢ ﺑﺮﺗﺮ در ﺣﻞ ﺑﺴﯿﺎری از ﻣﺸﮑﻼت ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ راﻫﮕﺸﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﮐﺎرﺑﺮد اﯾﻦ ﻣﻮاد ﺑﻪ ﺗﯿﺮ، دال و ﺳﺘﻮن ﻫﺎی ﺑﺘﻨﯽ ﻣﺤﺪود ﻧﻤﯽ ﺷﻮد. در ﺑﺴﯿﺎری از ﭘﺮوژه ﻫﺎی ﻣﻬﻢ از FRP ﻫﺎ ﺑﺮای ﺑﻬﺴﺎزی و ﺗﺮﻣﯿﻢ ﺳﺎزه ای ﺑﻨﺎﯾﯽ، ﻓﻮﻻدی و ﭼﻮﺑﯽ ﻧﯿﺰ اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﺮای ﺗﻘﻮﯾﺖ و ﺗﻌﻤﯿﺮ و ﺗﻌﻤﯿﺮ ﻟﻮﻟﻪ ﻫﺎی اﻧﺘﻘﺎل آب، ﺷﺒﮑﻪ ﺟﻤﻊ آوری ﻓﺎﺿﻼب، ﺗﻮﻧﻞ ﻫﺎ، ﻣﺨﺎزن ﻧﮕﻬﺪارﻧﺪی آب و ﻣﺤﻠﻮل ﻫﺎی ﺷﯿﻤﯿﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﺗﻮان از اﯾﻦ ﻣﺼﺎﻟﺢ ﺳﻮد ﺟﺴﺖ.

ﻧﮑﺘﻪ قابل‌توجه دﯾﮕﺮ آن‌که ﺑﺮای ﮐﺎرﺑﺮدﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ درگذشته موردبررسی و ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻗﺮار نگرفته‌اند، می‌بایست دﻗﺖ ﻧﻈﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮی اﻋﻤﺎل ﻧﻤﻮد. ﻫﺮ ﮐﺎرﺑﺮد ﺟﺪﯾﺪ ﺑﺮای اﯾﻦ ﻣﺼﺎﻟﺢ، ﺣﮑﻢ ﯾﮏ ﭘﺮوژه ﭘﮋوﻫﺸﯽ را دارد و ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻧﮏ اﻃﻼﻋﺎﺗﯽ ﮐﺎﻣﻞ و آیین‌نامه‌ای ﺑﺮای کاربردهای ﻣﺨﺘﻠﻒ تدوین‌نشده، ﻣﻬﻨﺪﺳﯿﻦ می‌بایست از ﺣﺪس و ﮔﻤﺎن در ﻣﻮرد ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻮدن ﭼﻨﯿﻦ روش‌هایی ﺧﻮدداری ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ. ﺑﻪ ﺳﺨﻦ دﯾﮕﺮ، در ﻣﻮاردی ﮐﻪ آیین‌نامه ﻣﺪوﻧﯽ ﺑﺮای ﮐﺎرﺑﺮد ﻣﻮاد و ﯾﺎ روش‌های ﻧﻮﯾﻦ در دﺳﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﺸﺎوره ﺑﺎ ﭘﮋوﻫﺸﮕﺮان و ﻣﺘﺨﺼﺼﯿﻦ ﻣﺠﺮب از اﺣﺘﻤﺎل ﺑﺮوز اتفاق‌های ﻧﺎﻣﻄﻠﻮب ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی می‌کند.