ﺑﻬﺴﺎزی و ﻣﻘﺎوم ﺳﺎزی ﻣﺴﺎﮐﻦ روﺳﺘﺎﯾﯽ اﯾﺮان

اﯾﺮان ﮐﺸﻮری زﻟﺰﻟﻪ ﺧﯿﺰ اﺳﺖ ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﻄﻮر ﻣﺘﻮﺳﻂ ﻫﺮ 2.5 ﺳﺎل، ﯾﮏ زﻟﺰﻟﻪ ﺑﺎ ﺑﺰرﮔﯽ 6/5 رﯾﺸﺘﺮ در آن رخ ﻣﯽ دﻫﺪ.  ﺟﻤﻌﯿﺖ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻬﯽ از اﯾﺮان در  روﺳﺘﺎﻫﺎ اﺳﺘﻘﺮار دارﻧﺪ و ﻧﯿﻤﯽ از ﺳﮑﻮﻧﺖ ﮔﺎه ﻫﺎی روﺳﺘﺎﯾﯽ ﺑﺮ ﺑﻨﯿﺎد ﻣﻌﻤﺎری ﺑﻮﻣﯽ و ﺳﻨﺘﯽ و به ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ ﮔﻮﯾﺎﺗﺮ، ﻣﻌﻤﺎری روﺳﺘﺎﯾﯽ ﺑﻨﺎ ﺷﺪه اﺳﺖ. اﯾﻦ وﺿﻊ، ﺗﻮﺟﻪ و اﻗﺪام ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﻣﻠﯽ را در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻣﻘﺎوم ﺳﺎزی و ﺑﻬﺴﺎزی ﺳﮑﻮﻧﺘﮕﺎﻫﻬﺎی روﺳﺘﺎﯾﯽ، ﺿﺮوری ﻣﯽ ﺳﺎزد. ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﺸﺎن داده اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﺎزﺳﺎزی ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻃﯽ ﻧﯿﻢ ﻗﺮن اﺧﯿﺮ در زﻟﺰﻟﻪ ﻫﺎی  گذﺷﺘﻪ، ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ، دو ﻣﺴﺎﻟﻪ ﭘﯿﺶ روی ﻣﺴﺌﻮﻻن و ﺳﺎزﻧﺪﮔﺎن اﯾﻦ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻗﺮار داﺷﺘﻪ اﺳﺖ:

1. ﻣﺴﺎﮐﻦ روﺳﺘﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺼﺎﻟﺢ ﮐﻢ دوام و ﺳﺎزه ﻫﺎی ﻧﺎﻣﻘﺎوم ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه اﻧﺪ
2. ﺑﺎزﺳﺎزی ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻏﻠﺐ ﺑﺪون رﻋﺎﯾﺖ اﺻﻮل ﺳﺎﺧﺖ و ﺳﺎزﻫﺎی ﺳﻨﺘﯽ و ﻣﻌﻤﺎری ﺑﻮﻣﯽ و ﻧﯿﺰ در ﺗﻀﺎد ﺑﺎ ﻧﻈﺎم ﻣﻌﯿﺸﺘﯽ روﺳﺘﺎﻫﺎی آﺳﯿﺐ دﯾﺪه، ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ.

از ﻃﺮف دﯾﮕﺮ، ﻣﮑﺮر دﯾﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ روﺳﺘﺎﯾﯿﺎن ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻬﺎی ﺑﺎزﺳﺎزی ﺷﺪه ﺑﺎ ﻧﻘﺸﻪ، ﻣﺼﺎﻟﺢ و ﺳﺎزه ﻫﺎی ﺟﺪﯾﺪ و ﻧﯿﺰ ﺑﺎ اﺳﺘﺤﮑﺎم و ﺿﺪ زﻟﺰﻟﻪ را ﺗﺮک ﮐﺮده و ﻣﺠﺪداً ﺑﺎ ﻣﺼﺎﻟﺢ و ﻣﻌﻤﺎری ﺑﻮﻣﯽ ﺑﺮای ﺧﻮد ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺎزی ﮐﺮده اﻧﺪ ﺗﺎ ﭘﺎﺳﺨﮕﻮی ﻧﯿﺎزﻫﺎی آﻧﻬﺎ در ﻫﻤﻪ اﺑﻌﺎد ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل ﻣﯽ ﺗﻮان ﺑﻪ روﺳﺘﺎﻫﺎی رودک و ﻓﺮﺳﯿﻨﻪ اﺷﺎره ﮐﺮد.

ﺑﻬﺴﺎزی و ﻣﻘﺎوم ﺳﺎزی:

ﻣﻘﺎوم ﺳﺎزی در ﻋﻠﻢ ﻣﻬﻨﺪﺳﯽ ﻋﻤﺮان ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﺑﺎﻻ ﺑﺮدن ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﯾﮏ ﺳﺎزه ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن در ﺑﺮاﺑﺮ ﻧﯿﺮو ﻫﺎی وارد اﺳﺖ. اﻣﺮوزه از اﯾﻦ اﺻﻄﻼح ﺑﯿﺸﺘﺮ در ﻣﻮرد ﻧﯿﺮوی زﻟﺰﻟﻪ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽ ﺷﻮد.

مهمترین ﻋﺎﻣﻞ در ﺗﺎﻣﯿﻦ اﯾﻤﻨﯽ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻫﺎ در ﺑﺮاﺑﺮ زﻟﺰﻟﻪ ، وﺟﻮد اﺳﮑﻠﺖ ﻣﻨﺴﺠﻢ و ﯾﮑﭙﺎرﭼﻪ ای اﺳﺖ که اﻋﻀﺎی آن را ﺑﻪ درﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ اﺗﺼﺎل ﺑﺪﻫﺪ و ﺑﺎرﻫﺎ را ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ، ﯾﻌﻨﯽ زﻣﯿﻦ ﻣﺤﻞ ﺳﺎﺧﺖ ، ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﻨﺪ. در ﺑﺴﯿﺎری از ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻫﺎ از آﻫﻦ ، ﻣﯿﻠﮕﺮد و ﺑﺘﻦ اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ ؛ اﻣﺎ ﺳﺎزه اﻧﺴﺠﺎم ﮐﺎﻓﯽ را ﻧﺪارد، ﯾﻌﻨﯽ اﻋﻀﺎی آن ﺑ درﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﺘﺼﻞ ﻧﺸﺪه اﻧﺪ و ﺑﺎ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﺣﺮﮐﺘﯽ از ﻫﻢ ﺟﺪا ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ. ﻋﺎﻣﻞ دﯾﮕﺮ ﺳﺒﮑﯽ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ در اﯾﺮان ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺻﺤﯿﺤﯽ ﺑﺮای ﺳﺎﺧﺖ و ﺳﺎز در ﻣﯿﺎن ﻋﻮام وﺟﻮد ﻧﺪارد و ﻋﺎﻣﻪ ﻣﺮدم ﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻣﺼﺎﻟﺢ ﺳﻨﮕﯿﻦ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﻨﺪ ، ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺣﺎل آن ﮐﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﺟﺮم ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﮐﻤﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﯿﺮوی زﻟﺰﻟﻪ ﮐﻤﺘﺮی را ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽ ﮔﯿﺮد و آﺳﯿﺐ ﮐﻤﺘﺮی ﺑﻪ آن وارد ﻣﯽ ﺷﻮد. ﻋﺎﻣﻞ دﯾﮕﺮ، اﺟﺮای ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن از ﺳﻮی ﻣﺘﺨﺼﺼﺎن و ﻣﻬﻨﺪﺳﺎن ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن اﺳﺖ. اﺟﺮای ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻫﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺰﺷﮑﯽ و دﯾﮕﺮ رشته های ﻋﻠﻤﯽ و ﻓﻨﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﻣﻬﻨﺪﺳﺎن ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﮔﺬارده ﺷﻮد ، ﻧﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﺮﮐﺲ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﺗﺨﺼﺼﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر اﺷﺘﻐﺎل ورزد.

ﺑﻬﺴﺎزی ﺳﺎزه ﻫﺎی روﺳﺘﺎﯾﯽ:

اﻣﮑﺎﻧﺎت ﻣﻮرد ﻧﯿﺎز ﺑﺮای ﺑﻬﺴﺎزی و ﻣﻘﺎوم ﺳﺎزی ﺳﺎزه ﻫﺎ ی روﺳﺘﺎﯾﯽ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از اﻣﮑﺎﻧﺎت ﺑﻮﻣﯽ ﻫﺮ ﻣﻨﻄﻘ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﮑﻼت اﻗﺘﺼﺎدی ﺳﺎﮐﻨﺎن اﯾﻦ ﻗﺒﯿﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻫﺎ ﮐﻪ ﻋﻤﺪﺗﺎ در ﮐﺸﻮرﻫﺎی ﻓﻘﯿﺮ و در ﺣﺎل ﺗﻮﺳﻌﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ، اﻣﯿﺪﻫﺎی زﯾﺎدی را در اﺟﺮاﯾﯽ ﺷﺪن اﯾﻦ ﻃﺮح ﻫﺎ و ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﮐﺎﻫﺶ ﺧﺴﺎرات زﻣﯿﻦ لرزه در ﺑﺨﺶ وﺳﯿﻌﯽ از ﻣﻨﺎﻃﻖ زﻟﺰﻟﻪ ﺧﯿﺰ ﺟﻬﺎن اﯾﺠﺎد ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻫﺎی ﺧﺸﺖ ﮔﻠﯽ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﮐﻤﯽ داﺷﺘﻪ و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮐﻪ در زﻟﺰﻟﻪ وﯾﺮاﻧﮕﺮ ﺑﻢ  ﻧﯿﺰ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﺷﺪ ﺑﺎ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﻟﺮزﺷﯽ ﻓﺮ ﯽ رﯾﺰﻧﺪ، ﻣﯽ ﺗﻮان  ﺑﺎ اراﺋﻪ ﻃﺮﺣﻬﺎﯾﯽ ﺳﺎده و ﮐﻢ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻣﻘﺎوﻣﺖ اﯾﻦ ﻗﺒﯿﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻬﺎ را ﺗﺎ ﺣﺪ زﯾﺎدی اﻓﺰاﯾﺶ داد ، ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﭼﺸﻤﮕﯿﺮی در ﻣﻌﻤﺎری ﺑﻮﻣﯽ آن اﯾﺠﺎد ﮐﺮد. دو ﻃﺮﺣﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻬﺎی روﺳﺘﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﺧﺸﺖ وﮔﻞ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد ، در ادامه ﺗﻮﺿﯿﺢ داده ﻣﯽ ﺷﻮد:

1. اﺳﺘﺎد و ﭘﮋوﻫﺸﮕﺮ اﯾﺮاﻧﯽ داﻧﺸﮕﺎه ﺗﮑﻨﻮﻟﻮژی ﺳﯿﺪﻧﯽ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ اﺑﺪاع ﺗﮑﻨﯿﮑﯽ ﺳﺎده و ارزان ﺑﺮای ﻣﻘﺎ م ﺳﺎزی ﺳﺎزه ﻫﺎی ﺧﺸﺖ و ﮔﻠﯽ ﺷﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻬﺮه ﮔﯿﺮی از آن ﻣﯽ ﺗﻮان ﻣﻘﺎوﻣﺖ اﯾﻦ ﻗﺒﯿﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻫﺎ را ﮐﻪ ﺳﺮﭘﻨﺎه 30 ﺗﺎ40 درﺻﺪ ﻣﺮدم دﻧﯿﺎ اﺳﺖ در ﺑﺮاﺑﺮ زﻟﺰﻟﻪ ﺗﺎ ﺣﺪ ﭼﺸﻤﮕﯿﺮی اﻓﺰاﯾﺶ داد. وﯾﮋﮔﯽ ﺑﺎرز ﻃﺮح اﺑﺪاﻋﯽ ﭘﺮﻓﺴﻮر ﺛﻤﺎﻟﯽ ﺗﻮﺟﻪ وی ﺑﻪ ﺟﻨﺒﻪ ﻫﺎی ﻣﺎﻟﯽ و ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺎﻣﯿﻦ ﺑﻮدن اﻣﮑﺎﻧﺎت ﻣﻮرد ﻧﯿﺎز ﺑﺮای ﻣﻘﺎم ﺳﺎزی اﯾﻦ ﻗﺒﯿﻞ ﺳﺎزه ﻫﺎ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از اﻣﮑﺎﻧﺎت ﺑﻮﻣﯽ ﻫﺮ ﻣﻨﻄﻘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻣﯿﺪﻫﺎی زﯾﺎدی را در اﺟﺮاﯾﯽ ﺷﺪن اﯾﻦ ﻃﺮح ﻫﺎ و ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﮐﺎﻫﺶ ﺧﺴﺎرات زﻣﯿﻦ ﻟﺮزه در ﺑﺨﺶ وﺳﯿﻌﯽ از ﻣﻨﺎﻃﻖ زﻟﺰﻟﻪ ﺧﯿﺰ ﺟﻬﺎن اﯾﺠﺎد ﮐﺮده اﺳﺖ. ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻫﺎی ﺧﺸﺖ و ﮔﻠﯽ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﮐﻤﯽ داﺷﺘﻪ و ﺑﺎ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﻟﺮزﺷﯽ ﻓﺮو ﻣﯽ رﯾﺰﻧﺪ ، در اﯾﻦ ﻃﺮح ﺗﻼش ﺷﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﭼﻨﺪ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺳﺎده، ﻣﻘﺎوﻣﺖ اﯾﻦ ﻗﺒﯿﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻫﺎ در ﺑﺮاﺑﺮ زﻟﺰﻟﻪ اﻓﺰاﯾﺶ ﯾﺎﻓﺘﻪ و از ﺑﺮوز اﯾﻦ ﺧﺮاﺑﯽ ﻫﺎ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی ﺷﻮد . اﯾﻦ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻫﻢ در ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻫﺎی ﺟﺪﯾﺪ و ﻫﻢ در ﻣﻘﺎوم ﺳﺎزی ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻫﺎی ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽ رود.: در اﯾﻦ روش از ﺗﺮﮐﯿﺐ ﭼﻨﺪ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺳﺎده ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭼﻮب و ﻧﯽ (ﺑﺎﻣﺒﻮ) ﮐﻪ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮای ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻬﺎ اﯾﺠﺎد ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ اﺳﺘﻔﺎد ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻨﻈﻮر اﺑﺘﺪا ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﻣﺘﻪ ﺳﻮراخ ﻫﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ 30 ﺗﺎ 50  ﺳﺎﻧﺘﯿﻤﺘﺮ – ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻗﻄﺮ ﻧﯽ ﮐﻪ دو ﯾﺎ ﺳﻪ ﺳﺎﻧﺘﯿﻤﺘﺮ اﺳﺖ – در دﯾﻮارﻫﺎی ﺧﺎرﺟﯽ و داﺧﻠﯽ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن اﯾﺠﺎد ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ و ﺳﭙﺲ رﺷﺘﻪ ﻫﺎﯾﯽ  از ﯾﮏ ﻣﺎده ﺑﺎ دوام ﻧﻈﯿﺮ ﭘﻠﯽ ﭘﺮوﭘﯿﻠﻦ را از درون آﻧﻬﺎ ﻋﺒﻮر داده و روی ﺳﻮراخ را ﺑﺎ ﮔﻞ رس ﻣﯽ ﭘﻮﺷﺎﻧﯿﻢ  ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ دﯾﻮار را ﺑﺎ ﭼﻮب ﻫﺎی ﻧﯽ از ﺟﻠﻮ و ﭘﺸﺖ ﻣﻬﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ. در اﺣﺪاث ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻫﺎی ﺟﺪﯾﺪ ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ ﻣﺘﻪ ﻧﯿﺴﺖ و ﻣﯽ ﺗﻮان در ﻫﻨﮕﺎم ﺳﺎﺧﺘﻦ دﯾﻮارﻫﺎ رﺷﺘﻪ ﻫﺎ را در آﻧﺠﺎ ﺟﺎﺳﺎزی ﮐﺮد اﻣﺎ در ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻫﺎی ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه و ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻫﺎی ﮔﻠﯽ ﺳﻮراخ ﮐﺮدن آﻧﻬﺎ راﺣﺖ ﺗﺮ اﺳﺖ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮای اﯾﻦ که ﺻﺪﻣﻪ زﯾﺎدی اﯾﺠﺎد ﻧﺸﻮد ﺑﺎﯾﺪ از ﻣﺘﻪ ﻫﺎی ﻧﺎزک اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮده و ﺳﭙﺲ ﺑﺎ دوﻏﺎب ﮔﻞ آﻧﻬﺎ را ﭘﺮ ﮐﻨﯿ اﻟﺒﺘﻪ از ﻃﻨﺎب و ﻣﯿﻠﻪ ﻫﺎی ﻓﻠﺰی ﻧﺎزک ﻫﻢ ﻣﯽ ﺗﻮان اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮد ﻋﻼوه ﺑﺮ اﯾﻦ، در ﺑﺎﻻی دﯾﻮار ﻗﺒﻞ از رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﺳﻘﻒ، ﻣﻬﺎرﻫﺎﯾﯽ را ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺎی ﭼﻮﺑﯽ (ﭼﻮب ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ) ﮐﻪ ﺑﻪ وﺳﯿﻠﻪ ﻣﯿﺦ ﯾﺎ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از رﺷﺘﻪ ﻫﺎی ﺳﯿﻢ ﺑﻪ دﯾﻮار ﻣﺘﺼﻞ ﺷﺪه اﻧﺪ اﯾﺠﺎد ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ. از آن ﺟﺎ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ اﮐﺜﺮ ﺧﺮاﺑﯽ ﻫﺎ در زواﯾﻪ ﻫﺎی 90 درﺟﻪ – ﻓﺮﺿﺎ ﻣﺤﻞ ﺗﻼﻗﯽ دﯾﻮار ﺷﺮﻗﯽ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﻟﯽ – ﺑﺮوز ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، وﺟﻮد اﯾﻦ ﭼﻮب ﻫﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﭼﻬﺎر دﯾﻮار ﺑﻪ ﺻﻮرت ﯾﮏ ﮐﻼف ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻤﺎس داﺷﺘﻪ و دﯾﻮارﻫﺎ از ﻫﻢ ﺟﺪا ﻧﺸﻮﻧﺪ.

وﻗﺘﯽ ﺟﻬﺖ زﻟﺰﻟﻪ ﻓﺮﺿﺎ از ﺷﻤﺎل ﺑﻪ ﺟﻨﻮب ﺑﺎﺷﺪ دﯾﻮارﻫﺎی ﺷﻤﺎﻟﯽ و ﺟﻨﻮﺑﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ در ﻣﻌﺮض ﺧﻄﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ زﯾﺮا ﺟﻬﺖ زﻟﺰﻟﻪ ﻋﻤﻮد ﺑﺮ آن دﯾﻮارﻫﺎ اﺳﺖ. در اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ دﯾﻮارﻫﺎی ﻏﺮﺑﯽ و ﺷﺮﻗﯽ ﮐﻪ ﺟﻬﺘﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﻮازات زﻟﺰله اﺳﺖ ﮐﻤﺘﺮ در ﻣﻌﺮض ﺧﻄﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﺟﻬﺖ زﻟﺰﻟﻪ از ﺷﻤﺎل ﺑﻪ ﺟﻨﻮب ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻌﻤﻮﻻ دﯾﻮارﻫﺎی ﺷﻤﺎﻟﯽ ﺟﻨﻮﺑﯽ زودﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﺧﺮاب ﻣﯽ ﺷﻮد و در آن زاوﯾﻪ ﻫﺎ دﯾﻮار ﺷﻤﺎﻟﯽ از دﯾﻮار ﺷﺮﻗﯽ و ﻏﺮﺑﯽ ﺟﺪا ﻣﯽ ﺷﻮد ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﭼﻮب در ﺑﺎﻻ دﯾﻮارﻫﺎی ﺷﻤﺎﻟﯽ ﺟﻨﻮﺑﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ از دﯾﻮارﻫﺎی ﺷﺮﻗﯽ ﻏﺮﺑﯽ ﺟﺪا ﺷﻮﻧﺪ در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺧﻄﺮ ﺧﺮاب ﺷﺪن ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن و اﺗﺎق ﮐﻤﺘﺮ اﺳﺖ.

2. ﺳﯿﺴﺘﻢ دﯾﮕﺮ ﻣﻘﺎوم ﺳﺎزی ﮐﻪ ﻋﻤﺪﺗﺎ در ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻫﺎی ﺟﺪﯾﺪ و در ﺣﺎل ﺳﺎﺧﺖ ﻗﺎﺑﻞ اﺳﺘﻔﺎده اﺳﺖ، ﺷﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﮐﺎرﮔﯿﺮی ﺗﻮرﻫﺎی ﻓﻠﺰی – ﻣﺸﺎﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻗﻔﺲ ﻣﺮغ ﻫﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽ ﺷﻮد – ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻃﯽ آن ﺗﻮرﻫﺎ ﺑﻪ ﻗﻄﻌﺎﺗﯽ ﺑﺮﯾﺪه ﺷﺪه و ﺳﭙﺲ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ردﯾﻒ آﺟﺮﻫﺎی ﺧﺸﺘﯽ ﮐﻪ ﭼﯿﺪه ﻣﯽ ﺷﻮد ﺗﻮرﻫﺎ را در ﺑﯿﻦ ردﯾﻒ آﺟﺮﻫﺎ ﻗﺮار داده و دور اﺗﺎق ﻣﯽ ﭼﺮﺧﺎﻧﯿﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻋﺎﻣﻞ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮی ﺑﻪ آﺟﺮﻫﺎ ﻣﯽ دﻫﺪ. در ﻣﺠﻤﻮع اﺳﺘﻔﺎده از اﯾﻦ دو ﯾﺎ ﺳﻪ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻣﯽ ﺷﻮد.

ﻧﺘﯿﺠﻪ ﮔﯿﺮی:

1. ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ در ﻃﺮحﻫﺎی ﺑﻬﺴﺎزی و ﻣﻘﺎوم ﺳﺎزی روﺳﺘﺎﯾﯽ از وﺳﺎﯾﻠﯽ ﻧﻈﯿﺮ ﭼﻮب و ﻧﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ در اﻏﻠﺐ ﮐﺸﻮرﻫﺎی ﻓﻘﯿﺮ ﺑﻪ وﻓﻮر در دﺳﺘﺮس ﺑﻮده و ﺑﺎ ﺣﺪاﻗﻞ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻫﺎ ﻗﺎﺑﻞ اﺳﺘﻔﺎده اﺳﺖ، اﻏﻠﺐ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎﺗﯽ ﮐﻪ در زﻣﯿﻨﻪ ﻣﻘﺎوم ﺳﺎزی ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻫﺎ در دﻧﯿﺎ ﺻﻮرت ﻣﯽ ﮔﯿﺮد ﺑﺮ روی ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻫﺎی ﭘﯿﭽﯿﺪه و ﺑﺰرگ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺮﺳﺘﯿﮋ ﺑﺎﻻﯾﯽ دارد و ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻫﺎ ی ﺳﺎده ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ و ﺑﺴﯿﺎری از اﻓﺮاد ﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎت آن ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪه اﺳﺖ و اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﺪارد در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ 30 ﺗﺎ40 درﺻﺪ ﻣﺮدم دﻧﯿﺎ در اﯾﻦ ﻧﻮع ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﺑﺴﯿﺎری از ﺳﺎﮐﻨﺎن ﮐﺸﻮرﻫﺎﯾﯽ ﻣﺜﻞ اﯾﺮان، ﺗﺮﮐﯿﻪ، ﭘﺎﮐﺴﺘﺎن، ﻫﻨﺪ، آﻣﺮﯾﮑﺎی ﻣﺮﮐﺰی و ﺟﻨﻮﺑﯽ ﮐﻪ در ﮐﻨﺎر ﺧﻂ زﻟﺰﻟﻪ ﻗﺮار دارﻧﺪ در اﯾﻦ ﻗﺒﯿﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻫﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻧﻈﺎﯾﺮی از اﯾﻦ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻫﺎ اﺳﺘﻔﺎده  ﮐﻨﻨﺪ. ﺑﺎ اﺟﺮای اﯾﻦ ﻗﺒﯿﻞ ﻃﺮحﻫﺎ  ﻣﯽ ﺗﻮان ﺑﺎ ﻫﺰﯾﻨﻪ ای اﻧﺪک اﯾﻦ واﺣﺪﻫﺎی ﻣﺴﮑﻮﻧﯽ را از ﺧﻄﺮ ﻧﺎﺑﻮدی در ﻫﻨﮕﺎم زﻟﺰﻟﻪ ﺣﻔﻆ ﮐﺮد.
2. ﯾﮑﯽ دﯾﮕﺮ از ﻣﺴﺎﺋﻠﯽ ﮐﻪ در ﻃﺮاﺣﯽ ﻧﻈﺎم ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰی ﻣﺴﮑﻦ روﺳﺘﺎﯾﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ آن ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﻮد ﺗﻌﯿﯿﻦ ﺪﻓﻬﺎی ﻣﺸﺨﺺ و ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻫﺎ و ﻧﯿﺎز اﺳﺘﺎﻧﻬﺎ و ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺟﻐﺮاﻓﯿﺎﯾﯽ ﮐﺸﻮر در ﻗﺎﻟﺐ ﺷﺎﺧﺺ ﻫﺎی ﻫﺪف اﺳﺖ. روﺷﻦ ﻧﻤﻮدن ﻣﺴﺎﺋﻠﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﺤﻘﻖ ﭼﻪ ﻧﻮع ﻣﺴﮑﻦ و ﺑﺮای ﭼﻪ ﻧﻮع ﺟﺎﻣﻌﻪ ای ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺪﻧﻈﺮ ﻗﺮار ﮔﯿﺮد و ﭼ ﺧﺼﻮﺻﯿﺎﺗﯽ از ﻣﺴﮑﻦ ﺑﻮﻣﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﻔﻆ و ﮐﺪام ﺑﺎﯾﺪ دﮔﺮﮔﻮن ﺷﻮد، از اﻫﺪاف ﮐﻠﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻮرد ﺗﻮﺟ ﻗﺮار ﮔﯿﺮد. ﻫﺪﻓﻬﺎﯾﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﯽ رﯾﺰی ﺟﺎﻣﻌﻪ ای ﻋﺪاﻟﺖ ﮔﺴﺘﺮ و رﯾﺸﻪ ﮐﻦ ﮐﺮدن ﻓﻘﺮ و ﺗﺄﻣﯿﻦ ﻣﺴﮑﻦ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮای اﯾﻦ ﮔﺮوه ﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ در زﻣﺮه اﯾﻦ اﻫﺪاف ﺑﻪ ﺷﻤﺎر آﯾﻨﺪ. اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺖ ﻣﻮرد اﺧﯿﺮ ﺑﺮای ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺷﺎﺧﺼﻬﺎی ﺳﻨﺠﺶ ﭘﺬﯾﺮ ﺟﻬﺖ ﺑﮑﺎرﮔﯿﺮی در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎی ﻣﺴﮑﻦ روﺳﺘﺎﯾﯽ ﭼﻨﺪان ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ، اﻣﺎ ﭼﻮن ارزش ﮔﺬاری ﻫﺎ و ﻫﺪف ﻫﺎی ﮐﻠﯽ ﻧﻈﺎم و دوﻟﺖ را ﻣﻨﻌﮑﺲ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻣﻨﺒﻊ ﺳﻮدﻣﻨﺪی ﺑﺮای ﺗﻌﺮﯾﻒ دﯾﮕﺮ ﺷﺎﺧﺼﻬﺎ ﻗﺮار ﮔﯿﺮﻧﺪ. ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل ﻣﯿﺰان ﺗﻐﯿﯿﺮاﺗﯽ ﮐﻪ در ﺗﻮزﯾﻊ درآﻣﺪ و ﺛﺮوت در ﺟﺎﻣﻌ روﺳﺘﺎﯾﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﻗﺮار ﮔﯿﺮد، ﯾﺎ ﺗﻌﺪاد ﺧﺎﻧﻮارﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ اﻣﮑﺎﻧﺎت رﻓﺎﻫﯽ ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﻓﺮاﻫﻢ ﺷﻮد، ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺪﻧﺒﺎل اﯾﻦ اﻫﺪاف ﻇﻬﻮر ﯾﺎﺑﻨﺪ.

ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﺒﺎت و ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻫﺎی ﮔﺮوه ﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ روﺳﺘﺎﯾﯽ و ﻧﯿﺎزﻫﺎی اﺳﺎﺳﯽ آﻧﻬﺎ از دﯾﮕﺮ ﻣﻮارد مهمی اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺗﻌﯿﯿﻦ ﺷﺎﺧﺺ ﻫﺎی ﻫﺪف ﻣﺴﮑﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﻗﺮار ﮔﯿﺮد. ﺑﻨﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑه ﻤﺎﯾﺎﻧﮕﺮﻫﺎی اراﺋﻪ ﺷﺪه ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺳﻪ ﻣﻮﺿﻮع اﺳﺎﺳﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﻫﺪاف ﻋﻤﺪه در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰی ﻣﺴﮑﻦ روﺳﺘﺎﯾﯽ ﺑﺎﯾﺪ در اوﻟﻮﯾﺖ ﻗﺮار ﮔﯿﺮد.

اﻟﻒ) ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﮐﺎﺳﺘﯽ ﻫﺎی ﻣﻮﺟﻮد در واﺣﺪﻫﺎی ﻣﺴﮑﻮﻧﯽ روﺳﺘﺎﯾﯽ ﺷﺎﺧﺺ ﻫﺎی ﺑﺮﺧﻮرداری از ﺗﺴﻬﯿﻼت ﺑﻬﺪاﺷﺘﯽ- دوام ﺳﺎزه ای- دوام ﻣﺼﺎﻟﺢ- ﻗﯿﻤﺖ ﻣﺴﮑﻦ ﺑﻪ درآﻣﺪ ﺧﺎﻧﻮار و ﺳﻨﺪدار ﮐﺮدن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺷﺎﺧﺺ ﻫﺎی هدف ﻣﺪﻧﻈﺮ ﻗﺮار ﮔﯿﺮﻧﺪ.

ب) ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺗﻔﺎوت ﻣﯿﺎن ﺷﺎﺧﺺ ﻫﺎ در اﺳﺘﺎن ﻫﺎ و ﭘﻬﻨﻪ ﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺟﻐﺮاﻓﯿﺎﯾﯽ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﺷﺎﺧﺺ ﻫﺎی ﻫﺪف در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﻣﻌﻀﻼت ﺣﺎد ﻣﻮﺟﻮد در ﻣﺴﮑﻦ روﺳﺘﺎﯾﯽ ﻫﺮ ﯾﮏ از اﺳﺘﺎن ﻫﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ ﺑﺮای آﻧﻬﺎ ﻣﺪﻧﻈﺮ ﻗﺮار ﮔﯿﺮد.

ج) ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ روﺳﺘﺎﻫﺎ از ﻧﻈﺮ ﮔﺮوه ﺑﻨﺪی ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺮاﺳﺎس ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻨﺪی ﻋﻤﻠﮑﺮدی ﻓﻀﺎﯾﯽ آﻧﻬﺎ ﻧﯿﺰ ﺿﺮورت دارد. از اﯾﻦ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﺗﻮان ﺑﺮای ﻫﺮ ﮔﺮوه از اﯾﻦ روﺳﺘﺎﻫﺎ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﻫﺎ و ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎی ﻣﺴﮑﻮﻧﯽ ﺧﺎﺻﯽ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﺷﺮاﯾﻂ ﻓﻀﺎﯾﯽ ﮐﺎرﮐﺮدی ﮐﻪ ﺑﺎ آن ﻣﻮاﺟﻪ اﻧﺪ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﻌﻨﻮان ﻣﺜﺎل ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﻓﻀﺎﯾﯽ ﻣﮑﺎﻧﯽ  ارزش ﻫﺎی اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ اﻗﺘﺼﺎدی ﮐﺎﻟﺒﺪی؛ روﺳﺘﺎﻫﺎی وﯾﮋه (ﺗﺎرﯾﺨﯽ) ﯾﺎ روﺳﺘﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ﭘﯿﺮاﻣﻮن ﮐﻼن ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ (روﺳﺘﺎﻫﺎی ﺧﻮاﺑﮕﺎﻫﯽ)؛ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﻫﺎ، ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ و ﺿﻮاﺑﻂ ﻃﺮاﺣﯽ و ﺳﺎﺧﺖ ﻣﺴﮑﻦ ﻣﺨﺼﻮص ﺧﻮدﺷﺎن ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﮕﺮ روﺳﺘﺎﻫﺎ ﻣﺘﻤﺎﯾﺰ ﺑﺎﺷﺪ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ و دﻧﺒﺎل ﮐﺮد.