یکی از روش‌های مرسوم تقویت اعضای بتنی استفاده از روکش یا ژاکت بتنی میباشد. مقاوم سازی با ژاکت بتنی به منظور افزایش سختی و مقاومت یکی از روش‌های متداول بهسازی لرزه‌ای و مقاوم سازی ساختمان به شمار می‌آید. در این میان می‌توان به ژاکت بتنی به‌عنوان یکی از این روش‌‌ها اشاره نمود. ژاکت بتنی شامل لایه ای بتن، میلگردهای طولی و خاموت‌های بسته میباشد.در این روش المان‌هایی که دارای ضعف باربری می‌باشند با اضافه کردن آرماتورهای طولی و اجرا برشگیر فولادی و قالب بندی و اجرای بتن ریزی مجدد بهسازی می‌شوند. مزیت این روش نسبت به سایر روش های مقاوم سازی متداول گستردگی استفاده از آن در همه ی بخش‌های سازه میباشد. به طور مثال مقاوم سازی فونداسیون را نمی توان با ژاکت فولادی انجام داد یا به ندرت می‌توان در مقاوم سازی دیوار برشی از ژاکت فولادی استفاده کرد.
هدف از مقاوم سازی با ژاکت بتنی
هدف از اجرای این روش، کاهش قابلیت تغییر شکل اعضای ناکارآمد است، چراکه این اعضا در شرایط طراحی و مطابق واکنش‌‌های ساختمان به وضعیت حدی تعیین شده خود نخواهند رسید. ژاکت‌‌های بتن آرمه زمانی به‌کار می‌‌روند که اعضای سازه ای دچار آسیب دیدگی شدید شده باشند یا مقاومت لرزه ای آن‌ها ناکافی باشد. در صورت امکان، ژاکت بتنی دور تا دور اجزای سازه ای و در غیر این صورت در یک یا چند وجه آن‌ها اجرا می‌شود.
مزایای استفاده از ژاکت بتنی
- امکان اصلاح کلیه مشکلات سختی و مقاومتی در قاب‌های بتنی بطور همزمان
- اصلاح اتصالات در قاب‌ها
- افزایش مقاومت برشی
- افزایش مقاومت خمشی
- افزایش سختی جانبی
- امکان اصلاح باربری ثقلی ستون‌ها
- سهولت ایجاد پیوستگی بین اعضا
- عدم نیاز به پوشش ضد حریق
معایب استفاده از ژاکت بتنی
- افزایش وزن قابل توجه در سازه
- افزایش ابعاد تیر و ستون‌ها و کاهش فضای مفید
- زمان زیاد برای اجرای طرح
- هزینه نسبتا زیاد
- نیاز به قالب بندی و عملیات اجرایی متعدد
