پوشش نهایی حفاظتی بتن

بتن یکی از مصالح ساختمانی است که به طور گسترده مورد استفاده قرار می گیرد، زیرا بسیار قوی و مستحکم است. با این حال، سطوح بتنی اغلب دچار فرسودگی، ترک و پوسیدگی می‌شوند و در نتیجه در معرض آسیب قرار می‌گیرند. بتن بدون لایه پوششی حفاظتی نسبتاً متخلخل است و مستعد جذب انواع مایعات است و در کنار آن مستعد موادی است که می تواند باعث تخریب بتن شود، مانند دی اکسید کربن و کلریدها. راه پیشگیری و ترمیم چنین آسیبی پوشاندن بتن با پوشش محافظ نهایی بتن است. پوشش محافظ بتن هر پوششی است که به محافظت از سطح بتن در برابر مواردی مانند سایش، کرموشدن، رطوبت، آسیب ناشی از مواد شیمیایی خشن و غیره کمک می کند. اگرچه سطوح بتنی بیرونی اغلب با افزودن چند لایه رنگ محافظت می‌شوند، اما وقتی صحبت از مناطق پرتردد مانند کف‌های بتنی، سکوهای ورزشگاه‌ها و محیط‌های عمومی مانند پارکینگ‌ها، کف انبارها و دیگر سطوح می‌شود، استفاده از یک لایه پرایمر معمولاً به اندازه کافی خوب نیست و نیازمند پوشش نهایی حفاظتی بتن می‌باشد.

ویژگی های اولیه پوشش نهایی حفاظتی بتن عبارتند از: ضد آب بودن، مقاومت شیمیایی، محافظت در برابر اشعه ماوراء بنفش و مقاومت در برابر سایش. خاصیت ضد آب بودن از نفوذ آب جلوگیری می کند و از بتن در برابر آسیب های ناشی از رطوبت مانند ترک خوردن و پوسته شدن محافظت می کند. مقاومت شیمیایی در برابر قرار گرفتن در معرض اسیدها، قلیایی ها، نمک ها و روغن ها که می توانند سطح بتن را تخریب کنند، محافظت می کند. حفاظت در برابر اشعه ماوراء بنفش از دیگر ویژگی‌های آن می‌باشد و از محو شدن رنگ و تخریب سطح جلوگیری می کند. مقاومت در برابر سایش باعث افزایش دوام در مناطق پرتردد، کاهش سایش و افزایش طول عمر بتن می شود.
استفاده صحیح از پوشش های محافظ با آماده سازی کامل سطح شروع می شود و اطمینان حاصل می شود که بتن تمیز، خشک و عاری از آلودگی است. برخی از پوشش ها ممکن است برای بهبود چسبندگی و نفوذ زیرلایه نیاز به پرایمینگ داشته باشند. روش های استفاده شامل استفاده از غلتک یا اسپری کردن است. برای دستیابی به ضخامت و ویژگی های عملکردی، معمولاً چند لایه اعمال می شود. قبل از اعمال لایه های بعدی یا قرار دادن سطح در معرض استفاده باید اجازه داده شود تا هر پوشش طبق توصیه های سازنده خشک شود.