قوام دهنده بتن

یکی از آخرین نوآوری‌ها در این زمینه افزودنی‌های شیمیایی بتن، توسعه و بهبود افزودنی‌های قوام آور یا افزودنی‌های تغییر دهنده لزجت (VMA) است با عنوان افزودنی‌های تثبیت کننده، افزودنی‌های بهبود دهنده لزجت (VEA) و افزودنی‌های حفظ کننده آب (AWA) هم شناخته می‌شوند.

امروزه بتن دامنه گسترده‌ای از نیازهای ساخت و ساز در حالت‌های بتن تازه و بتن سخت شده را برآورد می‌کند. در بیشتر موارد خاص بتن تازه روی کیفیت بتن سخت شده و سرانجام روی دوام آن اثر می‌گذارد. این بدان معنی است که بتن باید به درستی نسبت بندی شده باشد و در طول بتن ریزی و بعد از متراکم کردن همگن باقی بماند تا از اثراتی نظیر آب انداختگی، جداشدگی، کرمو شدگی بتن، نشست و ترک خوردگی پلاستیک در بالای میلگرد و حباب‌دار شدن سطح جلوگیری شود. عوامل ذکر شده باعث کاهش کیفیت و دوام بتن سخت شده می‌شوند.

با پیشرفت تکنولوژی بتن و با انتخاب دقیق و متناسب اجزای تشکیل دهنده آن، می‌توان خصوصیات بتن را طوری تنظیم کرد تا ملزومات ویژه‌ای که در پروژه‌های خاص مورد نیاز است را بر آورده کنند. بتن‌های جدید ساخت و ساز سریع‌تر، سازه‌های لاغرتر، پایایی بیشتر، مقاومت نهایی بیشتر و دست‌یابی سریع‌تر به مقاومت نسبت به آنچه که در گذشته ممکن بود را امکان پذیر می‌کنند. بتن‌های ساخته شده با تکنولوژی جدید می‌توانند در دو جهت عمودی و افقی در مسیرهای طولانی در حالیکه خصوصیات خود تراکمی و روانی خود را حفظ می‌کنند پمپ شوند.

بتن‌های نوین مانند بتن خودتراکم، بتن توانمند، بتن زیر آب و بتن با قابلیت پمپ شدن، نسبت به تغییرات ویژگی‌های مصالح و نوسانات در طول تولید بتن ریزی در مقایسه با بتن‌های معمولی حساس‌تر هستند. محصولاتی که در کارگاه تولید می‌شوند به دلیل تغییرات روزانه در میزان رطوبت یا دانه بندی سنگ دانه‌ها و یا تغییرات در ریزدانه‌های ماسه، با مشکلاتی در تولید یکنواخت روبرو هستند. مواد قوام آور می‌توانند محصولی را ایجاد کنند که دارای ثبات بیشتری در برابر تغییرات میزان و مشخصات مواد تشکیل دهنده بتن و نوسان شرایط کارگاهی می‌باشد. در نتیجه با استفاده از مواد قوام آور کنترل کیفیت بتن آسان‌تر شده و کار با این نوع بتن در محیط کارگاهی راحت‌تر است.

بتن‌هایی که در طرح اختلاط شان از مواد قوام آور استفاده شده است، اتصال خوبی را با آرماتور از خود نشان می‌دهند. از جمله مسائل مطرح برای تیرهای بتنی با عمق زیاد، “اثر آرماتور فوقانی” است. اثر آرماتور فوقانی به پدیده‌ای گفته می‌شود که در سازه‌های بتنی با عمق زیاد در اثر آب انداختگی بتن، قدرت پیوند در آرماتوهای افقی که در بالای مقطع قرار گرفته‌اند نسبت به آرماتوهای پایینی که در نزدیکی کف قرار گرفته‌اند، کاهش می‌یابد. با استفاده از مواد قوام آور و فرمول بندی مناسب، می‌توان اثر آرماتور فوقانی را به واسطه کاهش آب انداختگی و در نتیجه بهبود فصل مشترک بین آرماتور و بتن، کاهش داد.